Buitenlandselectie: ingebeeld?

Eens per vier weken plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte, gezondheid en gezondheidszorg. Dit zijn vooral ‘verhalende’ teksten, meestal van langere adem, en meer geschikt voor in de lees- of leunstoel dan voor achter het bureau.

The perils of being your own doctor
‘Kandidatenziekte’ is een bekend en veelbeschreven verschijnsel. Maar de auteur van dit artikel uit het Engelse dagblad The Guardian is al lang en breed afgestudeerd als arts, 44 jaar oud, emergency doctor in een ziekenhuis in Brooklyn. Wat begon met een raar gevoel in zijn linkerbeen, escaleerde naar een hele serie akelige symptomen van wat, leerde diepgravende zelfdiagnose, eigenlijk alleen maar ALS kon zijn. Dat drie neurologen hier anders over dachten, en bij herhaling niks bijzonders konden vaststellen, bracht geen geruststelling, en de lijdensweg ging gewoon voort…

Cyberchondria: D.I.Y. Diagnosis in Overdrive
Voor zelfdiagnose hoef je natuurlijk geen arts te zijn, en zeker sinds de komst van het internet zijn de mogelijkheden hiertoe onbeperkt. Voormalig Wall Street Journal-verslaggever Barry Newman kreeg last van chronisch hoofdpijn, dus wat zou dit anders kunnen zijn dan een hersentumor? Zijn onderhoudende terugblik op deze periode in zijn leven laat zich lezen als een humoristisch, bij vlagen hilarisch commentaar op de excessen van digitale lifestyle van onze nieuwe tijd. Al blijft na lezing deze vraag toch hangen: wat als het wél zo was geweest?

A young doctor fights to cure his own rare, deadly disease
Allesbehalve ingebeeld is de kwaal die dokter David Fajgenbaum uit Pennsylvania al verschillende keren op de rand van de dood bracht. Zijn aandoening is de relatief zeldzame ziekte van Castleman, ook wel benigne reuzenlymfoom, waarover erg weinig bekend is. Dit artikel uit Science vertelt hoe Fajgenbaum besloot zelf het voortouw te nemen bij een ambitieus internationaal project om de geheimen van Castleman te ontsluiten. Een van de interessante dingen in dit verhaal is dat de obstakels voor deze missie, stelde Fajgenbaum vast, niet in de eerste plaats moeten worden gezocht in het wetenschappelijk domein, maar in het zakelijke. Dus liet hij zijn plan om zich te specialiseren als oncoloog varen, en schreef zich in bij de gerenommeerde Wharton Business School van de University of Pennsylvania om zich daar verder te laten scholen tot MBA.

God Knows Where I Am
Het onderwerp van dit verhaal uit The New Yorker is het tegenovergestelde van een ingebeelde ziekte: artsen stellen een serieuze aandoening vast, maar degene om wie het gaat wil hier zelf niets van weten. Vooral in het domein van de psychiatrie is dit een terugkerend issue. De hoofdpersoon in deze geschiedenis is een vrouw uit New Hampshire, tevens moeder van een volwassen dochter, met een al lange geschiedenis van institutionalisering, en van kleine aanvaringen met de strafwet, die consequent weigert mee te gaan met de diagnose, ‘bipolar disorder with psychosis’, van een opeenvolging van artsen. Een indringend maar erg triest verhaal, dat ook allerlei lastige vragen oproept en behandelt over de eigen keuzevrijheid van mensen die naar medisch-professioneel oordeel hulp en behandeling nodig hebben.

Cleaning up the herbal healers
Hoe moet je, vanuit westers-wetenschappelijk perspectief, aankijken tegen inheemse geneeskunde in traditionele samenlevingen? Een gangbaar genuanceerd antwoord is: het baat niet, maar hoeft ook niet per se te schaden; en zo lang lokale bevolkingen hiervoor kiezen, moet je dit respecteren en er juist met moderne kennis bij proberen aan te haken. Maar tijden veranderen, leert deze reportage uit Ghana in Mosaic, het online magazine van de Wellcome Trust. De kruidengeneeskunde heeft daar een dramatische nieuwe vlucht genomen: productie op industriële schaal, big business, moderne en effectieve marketing, internationale export tot naar landen als ook Nederland… Dus hoe kunnen overheden hiermee omgaan, op fronten als controle en registratie van immens populaire middelen die nooit klinisch getest zijn?

Blogging Illness
‘Schrijven over je eigen aandoening’ heeft het afgelopen decennium een hoge vlucht genomen. We zien dit in de vorm van een stroom van boeken, meestal door mensen die van zichzelf al een beroep hebben waarbij schrijven dagelijks werk is, zoals journalisten en wetenschappers. Maar ook door ‘amateur-schrijvers’, online via blogs en social media. In dit artikel uit de Los Angeles Review of Books onderzoekt een hoogleraar Engels van Columbia University de verschillende genres binnen dit nieuwe universum van gepubliceerde ziektebeleving, en gaat ook in op de kritiek die deze uitingen soms oproepen.