De deur achter je dicht

Aan het einde van de vrijdagmiddag voltrekt zich op veel werkplekken in Nederland hetzelfde ritueel: de laatste spullen worden opgeborgen, computers afgesloten en welgemoed worden onderweg naar de uitgang van het betreffende pand de plannen voor het weekend doorgenomen.

Zo te zien hechten wij erg aan de scheidslijn tussen werktijd en vrije tijd. Dat is zelfs zo sterk dat het als onwenselijk wordt gezien wanneer je je werk mee naar huis neemt. Of, met alle thuiswerkers van dit moment, wanneer je werk steeds maar in je hoofd blijft zitten. Dit alles onder de noemer ‘de deur achter je dicht trekken’.

Hoe werkt zoiets wanneer je arts bent? Wanneer iets je identiteit is wordt het op zich al geen gemakkelijke actie om de deur achter je dicht te trekken. Wellicht is dat ook helemaal niet nodig en lukt het prima om te ontspannen, ook al weet je dat de telefoon kan gaan.

Of zo’n ontspannen moment nu in een tuin bij vrienden is of op vakantie aan de Côte d’Azur, ook daar blijft de arts een dokter. Of de dokter een arts, net hoe u het graag heeft.

Dat gebeurt niet alleen in de eigen perceptie. Het wonderlijke fenomeen doet zich voor dat zodra de arts zijn ware gezicht laat zien dit direct een reactie ontlokt aan het gezelschap. Mensen beginnen gelijk over allerhande problemen, zonder enige gene en zonder voorbehoud. Het is immers een dokter, die kun je altijd alles vragen.  Ook vragen die op een volstrekt ander terrein binnen de gezondheidszorg liggen passeren de revue. Of dat nu gaat om een kinderarts die gevraagd wordt naar de beste behandeling na een onderbeenamputatie of een orthopeed die door onzekere ouders wordt aangeklampt over de mogelijke schadelijke gevolgen van de weken dat hun kindje in de couveuse heeft gelegen. Het maakt niet uit. U bent dokter en u bent voorhanden.

Ik vind het prijzenswaardig hoe artsen zich uit een dergelijke situatie proberen te redden zonder simpelweg afwijzend te zijn, met geduld en aandacht. De zonnebrandcrème nog in vegen zichtbaar vlakbij de zwembroek of bikini.

Kortom: die deur lijkt nooit dicht te zijn. En toch stralen artsen vaak in hun vrije tijd een krachtige blijmoedigheid uit. In het licht van bovenstaande vind ik juist dat bewonderenswaardig.