De wereld volgens mijzelf

Na mijn afstuderen wist ik hoe de wereld in elkaar zat en ging ik recht op mijn doel af. Of beter gezegd: op wat ik toen dacht dat mijn doel was.

Wat ik klein en onbetekenend vond, liet ik links liggen. Zo vond ik het moeilijk om mij te verplaatsen in het kleine geluk. Het grote gebaar vond ik veel interessanter. Ik riep om het hardst dat het mij daarmee om de essentie ging.

Nu ik dat zo opschrijf voelt het alsof ik wel erg weinig invoelend en wereldvreemd was. Het zijn geen leuke zinnen om over jezelf te schrijven. Het is wel de waarheid.

Een pijnlijk deel van die waarheid is de realisatie hoezeer ik verkeerd zat met mijn gedachten over wat er echt toe deed. Ik verengde de wereld tot mijn eigen blikveld, ingekleurd volgens mijn eigen voorkeuren. De wereld volgens mijzelf, inderdaad.

Gelukkig is de echte wereld veel mooier en veelkleuriger dan de wereld volgens mijzelf. Ik had alleen wel wat jaartjes nodig om tot dat inzicht te komen.

Ook in het kleine geluk kan de essentie schuilgaan. Dat is voor mij één van de grootste lessen geweest. Klein geluk is niet triviaal of onbeduidend. Het is de kleur die aan een dag wordt meegegeven. Eraan voorbijgaan kan heel goed een ontkenning zijn van wat voor iemand echt belangrijk is.

Er is een tijd geweest dat mijn aandacht alle kanten op vloog wanneer het gesprek ging over de capriolen die de kinderen van mijn gesprekspartner hadden uitgehaald, wanneer het ging over een film die was gezien of een weekendje in een vakantiepark.

Het heeft even geduurd, maar nu realiseer ik mij hoeveel die verhalen kunnen zeggen over hoe iemand zichzelf ziet. Over wat iemand vindt dat zijn identiteit is. Ik kan moeilijk volhouden dat het op zo’n moment niet om de essentie gaat.

Delen