Eelt op je buik

Het staat er toch echt. Eelt op je buik. Ik hoop dat u zult willen geloven dat ik zoiets niet bedenk. Helaas niet zou ik haast willen zeggen.

Hoe krijg je eelt op je buik? De man waarover ik in dit stukje zal vertellen was buschauffeur. De stoel van een buschauffeur staat best ver bij het stuur vandaan. Als u dat nog nooit is opgevallen, moet u gerust eens kijken wanneer u weer zo’n gevaarte passeert.

U heeft vast allang geraden dat deze buschauffeur niet meer paste tussen zijn rugleuning en zijn stuur. Dat was al een tijdje het geval. Eelt ontwikkel je niet zo een-twee-drie. Daar moet je wel wat voor doen.

Bijkomend verhaal was dat deze man naar eigen zeggen geen probleem had. Hij hield immers van lekker eten. Ook het volgende verzin ik niet. Deze man kon een geopende snackbar niet voorbij rijden zonder er iets te halen. Dat gold ook voor de keren dat hij een bus met passagiers bij zich had. Die moesten dan maar even wachten.

Dit klinkt misschien als een verloren zaak. Dat bleek het niet te zijn. Achter die onverschilligheid  ging de pijn schuil van een bestaan zonder levenspartner. Een leven zonder ooit een echte levenspartner gehad te hebben. De remedie die hij zelf had ontwikkeld bestond uit een pc, een krat bier en een stapel pizzadozen. Laten we over de effectiviteit van die remedie geen discussie gaan voeren. Het bijzondere is dat toen hij zijn echte verhaal eenmaal had verteld, er gaandeweg een momentum ontstond. De verwoestende kracht van zijn gedrag bleek verslagen te kunnen worden door het verlangen naar een ander leven.

Deze man werd geen slanke den. Wel ging hij gezonder leven en bouwde hij een nieuw sociaal netwerk op vanuit de sport die hij had opgepakt.

De een-na-laatste behandeldag kwam ik hem tegen op de gang en ik zag dat er iets was. Desgevraagd vertelde hij dat eerder die dag bij de remise een vrouwelijke collega naar hem toekwam en zei “Maar jij bent wel leuk. Ik wilde vroeger nooit bij je in de buurt komen omdat je altijd liep te mopperen, maar jij bent gewoon een hele leuke vent.”

Hij had de tranen in zijn ogen toen hij dat vertelde. De man met eelt op zijn buik had een leven gewonnen.