Even voorstellen

Vanaf nu mag ik voor deze website elke veertien dagen een bijdrage schrijven. De rode draad van deze ‘blog’ wordt: uw imago. Dus de beeldvorming over (para)medisch professionals – onder burgers en onder patiënten, en in de media en in de politiek. Hoe komt dit imago tot stand? Is het misschien soms onnodig negatief? En wat kunnen beroepsgroepen hier zelf aan doen?

Zelf heb ik geen medische achtergrond,en bekijk ik de medische wereld als burger en patiënt. Wel had ik de afgelopen tien jaar veel met die wereld te maken als journalist en hoofdredacteur.

Nu ben ik op mijn beurt ook benieuwd wie ú bent. En dan bedoel ik niet alleen ‘u die nu deze tekst leest’, maar ook ‘u en al uw beroepsgenoten, in situaties waarin ik mijn gezondheid aan uw zorg toevertrouw’. Dus hoe u dan heet, en wat u precies bént.

Meestal is dit geen probleem. Wie langsgaat bij de eigen huisarts, weet normaal gesproken wie dit is. Ook bij een afspraak met een specialist is dit doorgaans al van tevoren duidelijk. Maar niet altijd ligt dit zo helder; wat blijkt uit zo maar wat ervaringen, van mijzelf en van anderen.

Zoals: iemand brengt een lange, traumatische avond door op een SEH van een groot ziekenhuis en krijgt daar achtereenvolgens te maken met vier personen van wie er niet één eerst even vertelt wie en wat zij is. Is dit dan zo belangrijk? Ja. Als patiënt, en zeker op een SEH, voel je je onzeker en soms zelfs ontredderd. Beleefd en vriendelijk uitgelegd krijgen wie precies zich over je ontfermt, is dan niet meer dan normaal. Bent u een verpleegkundige, of leerling-dokter? En komt er straks ook nog een echte arts, of bent u die misschien zelf al?

Onduidelijkheid dreigt sowieso steeds bij ieder behandel-team. Dus bij een opeenvolging van diagnosticerende, behandelende en verzorgende collega’s voor wie onderling zó vanzelfsprekend is wie wat is en wie wat doet, dat gauw wordt vergeten hoezeer een patiënt hier in het duister kan tasten.

Nog een ervaring: patiënt komt bij een specialist, die een derde aanwezige introduceert met niet meer dan “Dit is meneer X., die kijkt vandaag mee.” Ook die arts in opleiding zelf had niet mogen accepteren dat zijn opleider verzuimde even netjes uit te leggen wat hier precies aan de hand was.

Maar ook dit komt voor: AIOS voert een intakegesprek, en reageert meteen gepikeerd als de patiënt vraagt of zij misschien ‘de arts’ is, en degene die ook verder gaat behandelen. Zo van: “Ben ík voor u soms niet goed genoeg?’”Allemaal heel verkeerd, en slecht voor het imago.