Het paard en de bron
Je kunt een paard naar het water leiden, maar je kunt het niet dwingen om te drinken. Hoe treffend en frustrerend dit gezegde is herkennen velen die werkzaam zijn in de zorg.
Het is dan ook geen toeval dat ik de afgelopen periode van een aantal huisartsen hoorde dat zij graag over meer middelen zouden willen beschikken om patiënten in beweging te krijgen naar de behandeling die passend zou zijn.
De vraag is wat ervoor zorgt dat het paard ook gaat drinken. U hebt het daartoe al naar de bron geleid. Welke paardenfluisteraar kan naast de voorbenen van het dier knielen en met zachte stem het hoofd voorover praten, de mond open en het haast onhoorbaar zover krijgen zijn tong in het water te steken?
Die paardenfluisteraar bestaat niet, zult u waarschijnlijk zeggen. Dat ben ik met u eens. Filosofisch gezien is de paradox dan ook dat de bron niet voor de voeten ligt van het paard. De bron zit in het paard zelf, ontspringt uit het paard zelf.
Dat is de reden waarom participatie en autonomie steeds opnieuw terugkeren in studies en richtlijnen.
Het inzicht in het belang van zaken als eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid gaat echter ook deels voorbij aan de vraag die dit oproept. Dat is de vraag hoe de bron in het paard is te ontsluiten, waardoor het als vanzelf zal gaan drinken. In mijn ogen kan verbinding daarbij het enige antwoord zijn.
