Hi-ha-hobbyhut

Na Ti-ta-tovenaar en de Bi-ba-boerderij is het nu tijd voor de Hi-ha-hobbyhut. Maakt u gerust kennis met de Frankensteinbaby van de zelfredzaamheid. Dat laatste is voor mij een groot goed. Het is echter ook iets anders dan doktertje spelen.

Laatst schoof ik op een borrel aan bij een gezelschap dat mij verrast aankeek toen ik de bitterballen beleefd afwees. Mijn toelichting dat mijn maag die dag niet helemaal deed wat ik wilde, zorgde er niet voor dat de kous af was. Integendeel. Het bleek de opmaat voor een kruisverhoor. Nu is een relevant detail dat geen van de aanwezigen een medische achtergrond had. Dat weerhield hen er echter niet van mij het hemd van het lijf te willen vragen. De argeloze voorbijganger had zomaar kunnen denken dat ik een groepsconsult kreeg van een hele horde huisartsen. Niets was minder waar.

Er zit een wezenlijk verschil in het managen van je eigen gezondheid en het doktertje spelen met anderen. Vroeger had iedereen een tante Bep die op verjaardagen vroeg hoe het met je ging om vervolgens te verhalen van de buurvrouw die het nog veel erger had en waarvoor alleen in de ondoordringbare oerwouden van de Amazone heel misschien nog een obscuur medicijn was te vinden.

Om Tante Bep kon je lachen, ook al dat deed je dat uit beleefdheid nooit openlijk. Om mijn roedel pseudo-artsen kon ik niet lachen. Dat heb ik niet ter plekke benoemd, om niet gelijk in de categorie psychiatrie geduwd te worden.

Terugrijdend door de nachtelijke regen realiseerde ik mij dat het blijkbaar niet zo vreemd is om mensen vanuit meer kennis over zichzelf vervolgens die flard aan kennis te zien projecteren op hun omgeving. Dat is precies het kantelpunt waar zelfredzaamheid omslaat van een prachtige component die bijdraagt aan kwaliteit van leven naar een mogelijk gezondheidsrisico. Voor een ander, wel te verstaan.

De illustere Amerikaanse band Tower of Power nam ooit een liedje op met de titel A little knowledge is a dangerous thing. Beter kan ik het niet samenvatten.