Life is what happens

Februari 2021.
Nog 1 maand tot vertrek, althans dat denken we.
Huidige woonplaats: Amsterdam.

We kwamen een uur voor sluitingstijd binnen. Het kwam niet super goed uit in een toch al volle agenda en de kaartjes hadden we gratis gekregen, dus er ontbrak ook een zekere vorm van urgentie. Maar het kriebelde. Last minute besloten we alsnog in de auto richting Houten te stappen. Enkele jaren ervoor waren we er al eens geweest, jong en naïef, vooral op zoek naar het gevoel van avontuur, maar geen concrete plannen. En nu stonden we opnieuw voor de ingang van de Expo waar de jaarlijkse Emigratiebeurs steevast gehouden wordt. We moesten tegen de drukte in naar binnen, mensen zwanger van plannen en bepakt met tal van tasjes vormden een continue stroom richting de parkeerplaats. Eenmaal binnen het typische fenomeen van een beurs die haar hoogtepunt al had bereikt. Standhouders stonden vooral elkaar te onderhouden, suf geluld door de bezoekers over plannen en ideeën. En erger nog, alle gratis gadgets waren al lang vergeven.

Maar helemaal onvoorbereid waren we niet. Jaren eerder hadden we ons verbaasd over de ‘Scandinavië-hal’ en ook nu zou er een forse delegatie uit het Noorden aanwezig zijn in Hal 3. Hal 1&2 waren ingenomen door een bonte mix van vakantiehuismakelaars, verzekeringexperts, huisdierenverhuizers en sfeerverkopers. Maar wij kwamen voor Hal 3, een Scandinavisch recruitmenttoneel voor zorgpersoneel. Noorwegen, Zweden en Denemarken zetten daar hun beste beentje voor in hun zoektocht naar gekwalificeerde verpleegkundigen en artsen. En waren we daar tijdens ons eerdere bezoek hooglijk over verbaasd, nu waren wij zelf op zoek naar de zoekers.

En zo stonden we nog geen 10 minuten na binnenkomst te praten met het aanstaande afdelingshoofd. Voor een perfect vormgegeven stand troffen we een neuroloog, MDL-arts en SEH-arts. Een Noorse, een Deense en een Nederlandse specialist in dienst van het streekziekenhuis van Haugesund. Een zeer geanimeerd gesprek tegen de achtergrond van continu wisselende sfeerbeelden bleek de start van ons emigratie-avontuur.

‘Wie gaat er nou een emigratie plannen als België niet eens bereikbaar is?’

De emigratiebeurs van 2020 vond plaats op 8 februari, bijna een jaar geleden. 20 dagen voor de eerste geregistreerde COVID-19 patiënt in Nederland. Al een jaar geleden. Pas een jaar geleden. Ik weet het niet zo goed. Ik had verwacht dat een jaar aan voorbereidingstijd voorbij zou vliegen, maar ook tijd lijkt een andere dimensie te hebben gekregen sinds COVID-19 onder ons is. 8 februari 2020 voelt als 10 jaar geleden, een lockdown van 21 dagen als een gebed zonder eind. En ja, wat is de wereld veranderd, wat is de mens veranderd. Iemand 3 zoenen geven is ondenkbaar, een knuffel geven een ongewenste daad. En misschien nog wel het meest typerend in de spreekkamer: kinderen beginnen niet eens te gillen als je ze onderzoekt in wit plastic met een gorgelend mondmasker voor.

Maar op 8 februari 2020 wisten we nog niets en dat is maar goed ook. De Emigratiebeurs van 2021 gaat niet door, niet eens als een online event. Het blijkt dat het toch echt beter werkt als er gadgets uitgedeeld worden. De eerstvolgende keer dat je je kunt laven aan snode plannen is pas weer in 2022. Ook logisch, want wie gaat er nou een emigratie plannen als België niet eens bereikbaar is?

Zoals zo vaak in het leven zijn de toevalligheden bepalend, immers ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans’, dat is in ons geval niet anders. Want waren we wel gegaan als we geen gratis kaartjes hadden gehad, om maar iets te noemen. Ik wil graag denken dat we hoe dan ook wel op pad waren, misschien niet naar Haugesund, maar dan vast naar een idyllisch plekje in Zweden of Zwitserland.

Maar hoe anders is de situatie voor de plannenmakers van na februari 2020, wier evenement een paar maanden later gepland stond. De groep 8-ers, de schoolverlaters, de net-afgestudeerden, de verloofden, de mensen op de voet van hun pensioen? Krijgen zij nog een kans om hun plannen van 2020 alsnog waar te maken als alle stof tot nadenken is neergedwarreld? Of moeten zij ook wachten tot een nieuwe mogelijkheid in 2022? En kun je dan nog wel uit de voeten met die plannen? Hoe leuk is immers een eindexamenfeest als je ondertussen al 2 jaar op kamers woont? Het doet me realiseren dat als wij, als wij op 8 februari 2020 toch niet naar Houten waren afgereisd, we nu misschien niet aan de vooravond van ons avontuur zouden hebben gestaan…

Delen