Meneer Doktoor

Drie weken geleden noemde ik hem al even, de prachtige serie Meneer Doktoor uit 2009 van de Vlaamse televisie. hierin komen gepensioneerde huisartsen aan het woord die na ’40-’45 een praktijk hadden op het Vlaamse platteland. Het zijn prachtige verhalen, kleurrijk en innemend. Het is moeilijk voor te stellen hoe sterk en hoe snel de wereld is veranderd. Meneer Doktoor is als een kijkdoos van een andere wereld, haast even vervreemdend als Star Trek of andere science-fictionvertellingen.

Voor mij is Meneer Doktoor ook een blik op de mens achter het bordje ‘huisarts’ dat naast de voordeur is geschroefd. Juist omdat alle opsmuk weg is, omdat het niet gaat over vergoedingen, verzekeraars of werkdruk. Het draait hier louter om mensen en wat hen beweegt. Dat alleen al is verfrissend. Wanneer ik na zo’n doorkijkje doorschakel naar het late journaal, valt nog sterker op hoezeer de verzuring heeft toegeslagen. We lijken terug bij wat in Vlaanderen De Grote Oorlog heet: de ontluisterende zinloosheid van de loopgravenoorlog aan het begin van de twintigste eeuw.

Dat maakt die serie zo waardevol voor mij. Het brengt zo mooi in beeld waar het in de zorg om draait: mensen. Het is haast tastbaar wat deze artsen dreef om hun leven te wijden aan de gezondheid van andere mensen. Zij ervoeren hun bijdrage ook echt als een meerwaarde en merkten dat zij het verschil konden maken in een tijd dat velen nog niet wisten hoe je hygiëne schreef, laatst staan wat het was.

Welk verhaal zouden wij vertellen in een volgende serie Meneer Doktoor? Welk verhaal zou u vertellen wanneer u straks, in een zacht nazomerzonnetje, terugkijkt op uw leven als huisarts? Ik hoop dat uw drijfveren het ook dan zullen winnen van de verzuring die zo makkelijk in onze levens binnensijpelt.