Verander of ik schiet

Deze zomer worden de hervormingen verwacht in de GGZ. Hoe die eruit zullen zien weet nog vrijwel niemand buiten de muren van het Ministerie van VWS.

Het zou mij echter niet verbazen wanneer er een grotere rol zal zijn weggelegd voor de huisarts en de POH GGZ. Dat zou maar al te goed passen bij de richting die al eerder is ingeslagen: zorg overhevelen van de tweede naar de eerste lijn en daarnaast zo veel mogelijk de zorg dichtbij de patiënt organiseren.

Bij het vervangen van een oud gebouw door een nieuw gebouw, is het verstandig om naar de fundering te kijken. Kan de oude fundering het nieuwe gebouw wel dragen? In de huidige situatie hoor ik nog veel vragen van zowel huisartsen als POH’s GGZ over de begeleiding van juist de doelgroep die het hier betreft. Uit die vragen blijkt vaak nog de nodige onzekerheid over het invullen van die begeleidingsrol en zelfs vaak ook frustratie over het resultaat dat hiermee wordt bereikt.

Dat lijkt mij geen fundering waar met een gerust hart een nieuw gebouw op kan worden geplaatst. Los van allerlei andere zaken die ook bij zo’n fundering horen, is het in mijn ogen niet realistisch om van alle mensen die in de eerste lijn werken te verwachten dat zij zo’n taakverzwaring probleemloos zouden kunnen opvangen. Daarvoor lijkt de aangegeven ondersteuningsbehoefte in de huidige situatie bij deze doelgroep patiënten mij vaak nog te fundamenteel. Tegelijk is de behoefte ook nu al aanwezig bij veel huisartsen en POH’s om zich verder te bekwamen in de begeleiding van onder meer mensen met somatisch onvoldoende verklaarde klachten. Zou het niet prachtig zijn om eerst aan die pull gehoor te geven en daarna pas op de gevitaliseerde fundering een nieuw huis te bouwen? Kwaliteit verdraagt geen haast, zelfs niet in deze economische tijden. Op hun beurt vragen die tijden wel om voortvarendheid. Dat is echter iets anders dan haast.