Weg van wantrouwen

Was alles vroeger beter? Welnee. Niemand zal dat met droge ogen beweren. Toch zie ik regelmatig oudere huisartsen een beetje weemoedig kijken als het om datzelfde ‘vroeger’ gaat. Meestal wordt die wat glazige blik niet veroorzaakt door de herinnering aan weekenddiensten of aan de spanning van de verplichtingen van de zojuist overgenomen praktijk. Die weemoed heeft er vaak mee te maken dat het vak vroeger anders was. Dat was het natuurlijk ook.

Graag zou ik hierbij op een ontwikkeling willen ingaan die ik vanaf de zijlijn denk waar te nemen. Waar ik op doel is de geboorte, de kleutertijd en inmiddels zo ongeveer puberteit van het wantrouwen tussen zorgverzekeraars en huisartsen.

In de zorg zijn in Nederland serieuze kwesties op te lossen. Het is mijn stellige overtuiging dat in een goede samenwerking er meer kans is op een goede oplossing dan waar mensen elkaar niet vertrouwen.

Dat laatste is voor mij precies de manier waarop zorgverzekeraars kijken naar de eerste lijn en daarmee ook naar huisartsen. Met evidence based practices als stok in de ene hand en de richtlijnen bij wijze van bijbel in de andere wordt een schijnwereld gecreëerd op de wankele fundamenten van wantrouwen.

Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben groot voorstander van goed onderbouwd medisch handelen. Hier lijkt echter het middel het doel te zijn geworden in een ultieme krampaanval om maar grip te krijgen op het handelen in al die spreekkamers.

Andersom ken ik genoeg huisartsen die niet bepaald warme gevoelens krijgen wanneer ze praten over de preferente zorgverzekeraar voor hun praktijk.

Ik moest onwillekeurig terugdenken aan een ervaring tijdens een wandelvakantie in de Schotse Highlands. Vrijwel aan de voet van de Devil’s Staircase staat een hotel met een bar in een verder leeg landschap. Omdat wij in het hotel sliepen die nacht en dus in de pub ons natje en droogje deden, maakten we iets bijzonders mee. De goedgevulde pub viel stil toen een man binnenkwam. Muisstil. Het geroezemoes kwam pas weer op toen de man weer weg was. Hij zal er ook niet lang zijn geweest, een paar minuten hooguit.

Toen wij verbaasd navraag deden bleek de man in kwestie van een ander clan te zijn waar al een paar eeuwen een dispuut mee was over een akkefietje in, ik meen, de 17e eeuw.

Op zo’n moment is de verleiding groot om te zeggen: dat zou bij ons nooit gebeuren.

Een paar jaar later begin ik mij te realiseren dat in alle wantrouwen we misschien we meer beginnen te lijken op die pub in Schotland dan ik ooit had durven vermoeden. Dat is toch niet de wereld waarin wij willen leven en werken? Laat ik voor mijzelf spreken. Dat is niet de wereld waar ik zelf in wil leven en werken.

Delen