Bestuurlijk

Mijn laatste column voor Arts en Auto als bestuurder bij VvAA. In de afgelopen (bijna) 9 jaar is er een hoop voorbij gekomen. Het is een periode geweest waarin ik veel heb mogen leren, van alle mensen om mij heen. En ook het kijkje in de keuken bij andere beroepsgroepen is zeer verrijkend geweest.

Maar naast al dat moois moet ik met tegenzin concluderen dat de daadwerkelijke uitdagingen en problemen in de zorgsector nog steeds dezelfde zijn als bij mijn start. Dat we blijvend in dezelfde cirkels ronddraaien van rondetafelgesprekken, interdisciplinaire overleggen en zorgakkoorden. Veelal met dezelfde onbevredigende uitkomst voor de lange termijn, alle inspanningen ten spijt.

“Praatjes vullen geen gaatjes”

Praatjes vullen geen gaatjes. Het is wellicht wat kort door de bocht, maar het zou goed zijn als de overheid en haar beleidsmakers zich eens achter de oren zouden krabben bij het aanzien van de opbrengsten van 15 jaar lang van ‘het veld’ verwachten dat het de grote, collectieve problemen in de zorg oplost, zoals de belachelijk hoge administratielast en personele tekorten.

Met de verwachting dat zorgprofessionals steeds maar weer zorg leveren van hogere kwaliteit tegen een lagere prijs. En dit, zonder zelf enige vorm van voldoende relevante vernieuwing te tonen in het gedrag. Een gebrek aan vernieuwing van beleidsinstrumenten die de zorg(kosten) beheersen, speelt daarin een belangrijke rol. En nee, voor die vernieuwing is niet per definitie een wijziging van het systeem nodig.

Bezinning, zelfreflectie en bestuurlijk lef bij beleids­makers en zorgverzekeraars, dát zal essentieel zijn om dichter bij de gewenste oplossing te komen. Dus ik stel de beleidsmakers de vraag: wat kunt u zelf anders doen om ons in staat te stellen anders te werken? Wellicht dat daar een ronde tafel over kan worden georganiseerd. Je kunt immers een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt.