Boefjesgedrag? Droom verder
In oktober ontvingen wij, leden van VvAA, een mail. Het onderwerp: ‘Meer werkplezier? Slim omgaan met regeldruk!’. Het was een verwijzing naar een stuk van Jacqueline Joppe, voorzitter van het bestuur van Vereniging VvAA, met de titel ‘Minder regeldruk, meer plezier: boefjesgedrag werkt’.
Zij schetst haar ervaringen, over hoe ons werkplezier in de zorg nog steeds lijdt onder alle aan ons opgelegde regeldruk. Ze vertelt hoe ze de term boefjesgedrag bedacht en hoe simpel het idee is. Namelijk: ‘Als jij als professional denkt dat een regel overbodig is, bespreek dit dan met je team en stop ermee. Het bleek effectief en heeft nooit voor problemen gezorgd, maar wel voor meer werkplezier!’
Dromen van Robin Hood
Met een glimlach en dankbaar voor de erkenning las ik haar stuk. Ik voelde het boefje in mij wakker worden en droomde moedig over hoe ik meer tijd voor mijn cliënten en mijn vak zou krijgen en minder uren voor het bestuderen en implementeren van steeds weer nieuwe regelgeving.
Als een Robin Hood zou ik niet langer overbodige regels navolgen. In ons team – net als In Sherwood Forest maar dan in Midden-Brabant – zouden we ons solidair en soeverein verklaren. Heerlijk werken zouden we, en in intervisies meer tijd hebben om te spreken over cliënten. Want met spreken over regelgeving die we als overbodige last ervaren, waren we gestopt. We zouden minder mopperen en minder opgelegde zwaarte voelen. Bergen werkplezier kwamen erbij.
Aldus mijn dromen.
En toen werd ik wakker in de praktijk.
Hoe filter je onnodige regelgeving van nodige? En wat als wij stoppen met regelgeving die wij onnodig vinden? Wat zijn mogelijke consequenties?
Langzaam, omdat ik de Robin Hood uit mijn dromen niet graag loslaat, verlies ik de moed. Ik durf niet. Langzaam word ik nijdig. Op Jacqueline. Geef jij me rugdekking als mijn boefjesgedrag leidt tot narigheid?
Langzaam maar heel zeker besef ik de angst die gepaard gaat bij mijn werk als zorgverlener. Ik kan wel vinden dat een regel overbodig is, maar als kleine zelfstandige ggz-zorgaanbieder heb ik geen macht. Ik kan wel stoppen met wat ik overbodig vind. Maar zij die de regels bedenken gaan mij op de vingers tikken. En hoe!
Jaren geleden kregen we te maken met een grote terugvordering van een zorgverzekeraar. In ons EPD bleek een kleine fout geslopen bij declareren. Een fout waar we geen weet van hadden. Het is toen goed afgelopen, maar de angst bleef.
Geef jij ons rugdekking Jacqueline?
En wat te denken van wat nu weer dreigt? Zoals de meeste zelfstandige praktijken in de eerste lijn werken wij met de zzp-constructie, via een door de belastingdienst goedgekeurde samenwerkingsovereenkomst van de LVVP.
Per 1 januari gaat de wet DBA gehandhaafd worden en nu worden we overweldigd door dreigende taal dat onze zzp-samenwerking als schijnloondienstverband zou kunnen worden aangemerkt. Met risico op akelige onbetaalbare vorderingen.
Boefje Robin Hood in mij denkt: ik stop om me hier zorgen om te maken, ik doe niet mee. Het is mijn overtuiging dat zzp’ers zonder rare fratsen of dubieus gewin werken, bovendien kunnen we niet in loondienst zonder dat we forse productie/omzet-eisen krijgen om een passende salariëring in loondienst mogelijk te maken.
De tarieven maken het onmogelijk om een ‘GZ-psychologen-salariëring in loondienst’ te bieden bij een voor ons gezonde werkwijze. We zijn namelijk zo veel van onze productieve tijd kwijt aan administratie en regelgeving.
Tja, Jacqueline, geef jij ons rugdekking wanneer we stoppen ons hierover druk te maken conform je uitspraak ‘En ik roep bestuurders en managers op om achter hun professionals te gaan staan, ook als dit wat moed vergt’?
