‘Customer is always right’
Op verzoek van de KNO-arts kijken we mee op de spoedeisende hulp.
We zien een enorme man met een lange volle baard, een hele gezwollen nek en een duidelijke inspiratoire stridor. Wat voor hem begon met een zere keel aan het begin van zijn zonvakantie, eindigde binnen een paar dagen in een drama. Eerste indruk: dit is goed mis!
Snelle laryngoscopie van de KNO-arts: de stembanden zijn niet meer zichtbaar door een grote zwelling. Deze man is in groot gevaar en dreigt te stikken. Hij voelt dat zelf ook en kijkt met grote bange ogen de kamer in, terwijl hij zich tegelijkertijd groot probeert te houden.
In afwachting van intubatie op de operatiekamer door de anesthesioloog en de KNO-arts leg ik alles klaar voor een eventuele noodconiotomie (levensreddende handeling waarbij een luchtgat in de hals gemaakt wordt) en vraag ik of zijn baard eraf mag. Dat mag gelukkig.
Diep in kunstmatige slaap en met een heel dun beademingsbuisje komt hij even later de Intensive Care op. Het was heel moeilijk, maar het is godzijdank gelukt.
We verminderen even de slaapmedicatie en hij wordt meteen wakker. Niet in de war zoals ik vaker zie. Nee, meteen volledig bij de tijd. We vertellen hem wat er gebeurd is en waarom hij bij ons is. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien begrijpt hij het goed.
Aangezien je niet kan praten met een beademingsbuis in je keel geven we hem een letterkaart. Dat schiet duidelijk onvoldoende op voor hem. Dan een stuk papier en een pen.
Wat schrijft hij met moeite op?
‘I want steak for lunch’. Meent hij dit nou serieus? “Sorry, you cannot eat right now.”
‘Call my wife and tell her that I love her!’ Yes I will, zeg ik. En als ik dan nog even blijf treuzelen aan het bed schrijft hij ‘Now Now Now’.
Wat schrijft hij met moeite op? ‘I want steak for lunch’
De verpleegkundige en ik kijken elkaar aan, deze man is een bijzondere.
Na een poging te hebben gedaan zijn vrouw te bereiken sta ik weer aan zijn bed en vraag ik hem hoe hij aangesproken wil worden. Als meneer of bij zijn voornaam.
Hij begint weer driftig te schrijven. Het is bijna niet leesbaar.
Plots zegt de verpleegkundige voorzichtig lachend ‘big sexy?’ Hij knikt heel enthousiast ja en zijn ogen twinkelen. Ik heb het niet meer. ‘They will fire me if I call you big sexy!’ Waarop hij schrijft ‘Customer is always right’. We gaan helemaal stuk. We houden het toch maar bij ‘Freddy’.
Zijn vrouw is nog steeds onbereikbaar vertel ik hem. ”She is having a steak for breakfast”, grap ik. Hij moet erom lachen. Even later schrijft hij ‘Meds now, now, now’. “Do you want to sleep again until your wife is here?” Ja, knikt hij.
Als zijn vrouw uiteindelijk arriveert, vertelt ze dat hij de populairste kaartdeler was in de Amerikaanse casinowereld. Mensen kwamen van heinde en verre naar hem toe om aan tafel geëntertaind te worden, waaronder vele celebrities. Wat maakte hem zo populair? “Even if they are rich and famous assholes, he will tell them that they are assholes!” Entertainen kan hij zeker! Ik heb nooit eerder voor zo’n grappige patiënt mogen zorgen.
In de daaropvolgende dagen knapt de zwelling nog weinig op en krijgt hij een tracheostoma (een luchtgat in zijn hals). Eindelijk kan daardoor het beademingsbuisje eruit. Hij raakt in de war, is de weg kwijt. Wordt heel angstig.
Zijn vrouw vecht als een tijger om hem thuis te krijgen
De Amerikaanse zorgverzekeraar werkt absoluut niet mee om hem weer in zijn thuisland te krijgen. Bijna een uur hang ik samen met zijn vrouw aan de telefoon bij de verzekeraar. Van het kastje naar de muur en nul resultaat. Zijn vrouw vecht als een tijger om hem thuis te krijgen.
Zijn motivatie daalt tot het nulpunt. Tot zijn vrouw en ik hem heel streng toespreken. “We will get you home, but you need to get your ass out of the bed.”
De volgende dag is er duidelijk iets veranderd. Zijn ondeugende twinkel is terug, hij maakt, nu sprekend met hulp van de spreekklep op het tracheostoma, grappen!
Enkele dagen later is hij dusdanig opgeknapt dat het tracheostoma eruit mag. Hij vindt het doodeng en knijpt mijn hand bijna fijn.
Op de middag dat hij voor het eerst op de gewone afdeling is, ga ik in mijn avonddienst voor het laatst bij ze langs. Het hoeft niet, maar ik wil even afscheid nemen na deze intense tijd en het vele contact. Met een ‘big hug’ van zijn vrouw en het wensen van een goede reis neem ik afscheid.
Morgen gaat hij, na een vakantie die een nachtmerrie was, weer naar huis. Goede vlucht!
* Betrokkenen hebben toestemming gegeven om hun verhaal te delen, namen zijn gefingeerd.
