De kosten gaan voor de baat uit
Bij het openslaan van de krant kom je het onderwerp al snel tegen. De tekorten in de zorg. Als het geen tekort aan medicijnen is, gaat het wel over personeel of budgetten. En dat in een land waar ongeveer alles in overvloed aanwezig is. Waar we bijna een derde van ons geproduceerde voedsel weggooien. De tegenstelling kan haast niet groter.
Sommige van die tekorten creëren we zelf. Een vorm van rantsoen. Die volgt uit een poging de zorg voor alle Nederlanders collectief en duurzaam te blijven financieren. Vanuit principieel oogpunt een nobel streven, in de uitvoering vaak een hels karwei.
Dat werpt bij mij de vraag op of we tegelijkertijd wel voldoende blijven investeren in het ontwikkelen van de meest effectieve en kwalitatieve zorg. Zijn we niet voornamelijk bezig om continu de eindjes aan elkaar te knopen? Om te kunnen oogsten, moet er gezaaid worden. Budgettair gezien is dit natuurlijk een heikel punt, maar de kosten gaan nu eenmaal voor de baten uit.
Investeren we genoeg in effectieve en kwalitatieve zorg?
Daarnaast lijkt het investeren in immateriële waarde ook nog weinig aandacht te krijgen in onze branche. Dan denk ik aan zaken als het voorkomen van overbelasting, de werkcultuur en het vormen van een uitdagend toekomstperspectief op lange termijn. Gezien de hoge uitstroom en uitval van personeel in de zorg zijn het onderwerpen die onze volle aandacht verdienen.
Op dat vlak zouden we eens bij onszelf te rade kunnen gaan. Als we onze focus eens verleggen naar deze vraagstukken. Waarin geld geen leidende factor is en het met name investeringen in tijd en energie vraagt. Misschien zorgen we er dan voor dat werken in de zorg interessant blijft voor mensen in hun beroepskeuze. Behouden we zo een constante personeelsinstroom en stimuleren we een leven lang werkplezier in de zorg. Dan hebben we daar in ieder geval geen tekort aan.