Met Philips naar Chicago

Net als de hoofdredacteur van Arts en Auto voel ik me een rechtgeaard journalist. Dus geloof ik heilig in de noodzaak van onafhankelijkheid. Nu moet ik als freelancer ook een boterham verdienen, dus ik heb me weleens laten verleiden om een commerciële klus te doen. En ook ging ik eens mee met onze jongens naar Afghanistan, wat me ten dele goed bevallen is. Maar me laten fêteren door een grote commerciële partij, dat zou ik nooit doen.

Tot ik een mail kreeg met als onderwerp: “Bezoek aan RSNA. Interesse?” De boodschap was afkomstig van de persmeneer van Philips Healthcare.

“Mijn vraag is of jij als freelancer interesse hebt om mee te gaan, waarbij je een verhaal zou kunnen realiseren voor een dagblad (en wellicht nog een extra verhaal voor een vakblad bijvoorbeeld). Philips kan tegemoet komen in de reis en het verblijf. (Maar, dat doen ze enkel als het om een dagbladjournalist gaat, vandaar dat ik het vraag.)”

Voor wie het niet weet: RSNA is een jaarlijks radiologencongres, dit jaar te houden in Chicago.

De afwijzing was snel geschreven, maar ik verstuurde hem niet. Ik beken het op deze plek: ik ben nog nooit in de VS geweest. Zelfs niet op doorreis. (Wel had ik daartoe ooit de kans, maar toen brak ik mijn been een week van tevoren.) Nu bood Neerlands grootste elektronicamerk me de kans op korte termijn iets meer van de wereld te zien.

Maar dan de voorwaarden. Het betreft hier geen vakantie en ik moet mijn werk wel goed kunnen doen. Verloochende ik hiermee niet te veel mijn onafhankelijkheid? Dat zou in mijn vakgebied – net als het uwe – toch wat moeten betekenen.

Een collega mailde me het volgende:

“Even nuchter: Wil je naar Chicago? Ben je geïnteresseerd in dit verhaal? Denk je dat je het verhaal belangeloos en goed kunt schrijven? (En zo nee, waarom eigenlijk niet?) Zeg je driemaal ja, en je vindt ’t niet erg om in ’t uiterste geval voor dit reisje door de Philips-persmeneer geweigerd te worden, dan zou je een onderhandeling kunnen beginnen.”

Lekker, drie vragen die ik kon beantwoorden. 1) Ja, ik wil best naar Chicago. 2) Ja, een interview met de CEO Imaging van Philips klinkt interessant, net als enkele onderwerpen die tijdens het congres besproken worden. En 3) ja, ik zou mijn werkwijze niet aanpassen en me zeker niet alleen op Philipsbronnen verlaten.

En toch… Van te voren publicaties beloven en dan ook nog in de media die Philips voorstelde en over de onderwerpen die de persmeneer voordroeg, zat me niet lekker. Een hoofdredacteur waarmee ik veel werk, was het met me eens: dat ging te ver. Ik zou verworden tot een communicatiemedewerker en dat wil ik niet laten gebeuren.

De deal is nu dat ik meega op uitnodiging van Philips. Zij betalen de reis, het verblijf (voor de duur van het congres), ze laten me een aantal innovaties zien op het vlak van medische beeldvormende technieken en ik interview de CEO imaging. Mogelijk zit er een mooi verhaal in, zo ja, dan kan ik dat verkopen. Aan een medium van mijn keuze. Dat geldt ook voor andere verhalen die ik op het congres opdoe. Om een cliché van stal te halen: met deze afspraken hoef ik me niet te schamen als ik ’s ochtends in de spiegel kijk.

Ik ga dus met Philips naar RSNA in Chicago. Ik zeg het hier eerlijk, zodat u straks mijn stukken op waarde kan schatten. In de tussentijd ben ik benieuwd naar uw commentaar.