Mijn zaaistrategie
Hoe mooi zou het zijn als er een déjà vu voor de toekomst zou bestaan. Een soort wishful thinking die echt uitkomt. Ik informeerde bij mijn nieuwste beste vriend – de gratis versie van ChatGPT – naar de mogelijkheden, maar ik denk dat mijn prompt niet specifiek genoeg was. Ik zou het futur vu (op z’n Frans) noemen, het fenomeen dat je vroegtijdig een blik laat werpen op een toekomstige positieve afloop.
Klinkt misschien sprookjesachtig en onwaarschijnlijk. En toch ben ik ervan overtuigd dat we een groot deel toekomst in eigen handen hebben. Als je genoeg zaadjes plant, valt er altijd wat te oogsten.
Als je genoeg zaadjes plant, valt er altijd wat te oogsten
Zo had ik vorig jaar – wegens omstandigheden – ruim de tijd om na te denken over welke kant ik op wilde, professioneel gezien. Ik stond dan wel met mijn rug tegen een muur, maar ik besefte uiteindelijk dat er alsnog 180-graden-uitzicht en opties waren. Werken als zorgverlener kan op verschillende manieren: met de handen aan het bed, aan de vergadertafel of aan de onderwijs- en researchkant.
Ik zou er bijna keuzestress van hebben gekregen, ware het niet dat ik een alleswiller ben en dus vele opties heb aangevinkt. Dat was mijn zaaistrategie en dat past bij mij: impulsief, varen op buikgevoel en dan nieuwsgierig kijken wat geoogst kan worden.
Uiteraard ging dit gepaard met onzekere momenten, want soms mislukt een oogst. Maar ik besefte ook: zaai je niks, dan blijft het veld zeker leeg. Op lastige momenten was een toekomstig inzicht wel prettig geweest. Had ik vorig jaar geweten dat het na dik een jaar weer goed zou komen, dat ik op een andere manier professionele voldoening kon halen, dan had me dat veel piekermomenten gescheeld.
Zo had ik dus heel graag het moment van vorige week als futur vu gezien. Ik mocht als oud-chirurg meewerken aan een symposium voor de verpleegkundigen uit mijn vorige ziekenhuis. Een nieuw werkterrein voor mij en het organiserend comité. Het was een ontmoeting tussen old and new: de oude en nieuwe ik stonden op één podium en gingen vlekkeloos in elkaar over.
Het was een prettig weerzien met oud-collega’s. Een paar maanden geleden had ik het nog lastig gevonden om al die oude werkbekenden weer tegen het lijf te lopen. Ik zou zelf niet goed kunnen benoemen waarom, maar een vriendin van me verwoordde het goed: ‘Je bent een open boek, maar de donkere bladzijdes wil je niet laten zien.’ Dat dus. Blijkbaar zijn mijn donkere bladzijdes nu lichter geworden en mocht ik weer gelezen worden. Deze reünie was vooral leuk. Weer een lesje geleerd dat gedachtes het soms veel lastiger maken dan dat de realiteit daadwerkelijk is. Een futur vu-momentje was van pas gekomen.
Een vriendin van me verwoordde het goed: ‘Je bent een open boek, maar de donkere bladzijdes wil je niet laten zien’
Hetzelfde geldt voor mijn zorgen destijds, dat het dramatisch zou zijn voor de vakgroep als ik zou uitvallen. Maar dat is niet zo, de werkvloer kan prima zonder mij. Langs één kant jammer, want voor een ego is het altijd strelend om gemist te worden. Maar het werkt ook relativerend en rustgevend te weten dat de boel niet omvalt als jij er niet bent. Iedereen is misbaar. Ook een futur vu-openbaring.
Deze wetenschap helpt, het maakt zaadjes planten en eigen regie kiezen makkelijker. En dit paste perfect bij het thema van het symposium.
Eigen regie kiezen betekent ook ‘nee’ durven zeggen. Dat blijkt lastig vanuit de gedachte dat je dan je collega’s overbelast, en toch is dit een denkfout. Zoals een verpleegkundige terecht zei: ‘Als je steeds zelf je grens verlegt en alles probeert op te vangen, kom je ooit je echte grens tegen en dat kan een flinke klap geven. Daar is uiteindelijk niemand gebaat bij.’
Dus laat je niet dwingen welke zaadjes je waar moet planten, zo werkt het niet. Probeer je eigen futur vu zelf vorm te geven. Het enige dat je moet doen is starten.