Onnodig geweld

Het medisch tuchtcollege moet flink op de schop, zo berichtte Nieuwsuur gisteravond. Het medisch tuchtcollege zou volgens een speciale onderzoekscommissie onvoldoende functioneren. De argumenten waarmee deze conclusie wordt onderbouwd, zijn:

• dat ‘maar’ 14 procent van de klachten bij het tuchtcollege gegrond wordt verklaard
• dat veel zaken bij het tuchtcollege terechtkomen die daar helemaal niet thuis horen, met name klachten over communicatie die beter door klachtencommissies kunnen worden behandeld
• dat een groot deel van de patiënten het gevoel heeft dat artsen elkaar de hand boven het hoofd houden of weten niet goed hoe de klachtenprocedure van het medische tuchtcollege werkt
• dat zorgverleners patiënten zelden of nooit doorverwijzen naar het tuchtcollege. De helft van de zorgverleners zou niet weten dat het een belangrijke taak is van het tuchtcollege om artsen en andere zorgverleners na gemaakte fouten te corrigeren.

Maar op deze vier onderbouwingen valt het nodige af te dingen, zoals:

Wie bepaalt of 14 procent een laag percentage is? Bestaat er dan zoiets als een normpercentage van het aantal klachten dat gegrond verklaard zou moeten worden?

Dat veel zaken bij het tuchtcollege terecht komen die eigenlijk door klachtencommissies zouden moeten worden afgehandeld, lijkt me eerder een probleem van de betreffende zorginstellingen dan van het medisch tuchtcollege.

Dat patiënten het gevoel hebben dat artsen elkaar de hand boven het hoofd houden, hangt vanzelfsprekend samen met het percentage van 14 procent. Wie niet in het gelijk wordt gesteld, is nogal eens geneigd met modder te gaan gooien.

En dat zorgverleners patiënten nauwelijks doorverwijzen naar het tuchtcollege, zal voor een deel verklaard kunnen worden door onwetendheid, maar ook door de mogelijke angst voor represailles van het tuchtcollege over het eigen functioneren. Niet goed te praten, maar wel een menselijke overweging.

Het is tendentieus dat op basis van bovenstaande vier argumenten – waar veel op af te dingen valt – de conclusie wordt getrokken dat het medisch tuchtcollege helemaal op de schop zou moeten.

Wel is duidelijk dat het schort aan informatie en voorlichting richting de patiënt over de vraag welke wegen hij kan bewandelen in het geval van een klacht. Spreek het tuchtcollege en zorgverleners dan daarop aan. Maar de suggestie dat er van het medisch tuchtcollege helemaal niets zou deugen, is veel te kortzichtig en doet de organisatie van onze gezondheidszorg onnodig geweld aan.