Stil…

Vrijdagochtend is  mijn ‘ blog-ochtend’. De ochtend waarin samenbalt wat me de week/twee weken daarvoor opviel, bezighield, of meestal: irriteerde. Qua zorg. Qua meninkjes. En fitties. En ‘frames’. En wat artsen niet goed doen. Of verzekeraars. Of Schippers (váák Schippers).

Deze blog had dus kunnen gaan over ‘zorg in vakantietijd’. Over of als half zorg-Nederland foetsie is, je zorg wel hetzelfde is als wanneer het hoogseizoen voorbij is. Een beetje naar analogie van ‘5-daagse ziekweek‘  eerder. Of over hoe het komt dat een simpel plaatje over ‘Compassion for Care’ geplaatst op LinkedIn zo veel gevoel, ook buiten Nederland kan opwekken. Of over hoe ‘op-internet-toeterend-medisch-Nederland een beetje tegentoeter moeilijk te handelen vindt, getuige de reacties op Twitter en elders op het stukje ‘Help, de dokter zeurt!‘op Discura. 

Maar met het nieuws van gisteren is dat alles even zo zinloos, zo futiel geworden. 295 levens, waarvan het gros Nederlands. Veel collega’s ook, op weg naar het AIDS-congres in Melbourne, van wie de namen langzaam binnen komen druppelen: Joep Lange en rechterhand Jacqueline van Tongeren bijvoorbeeld. Pim de Kuijer. Anderen, die net als zij passievol onderzoek verrichten, zorg verleenden, maar van wie de levens misschien wat minder in ‘in memoriams’ uitgelicht zullen worden.

Ik blijf dus maar even stil dit keer.