The happy-dokter-activist

Ik ga de laatste tijd vaker het gesprek aan met jonge dokters en jonge dokters in wording.

Er zijn steeds twee terugkerende thema’s: keuzestress van ‘welke dokter wil ik worden’ en ‘wat voor leven hoort daarbij’.

Jammer genoeg is er een verschuiving in prioritering van deze twee thema’s, want steeds vaker wordt bij de dokterskeuze het belang van de werkprivébalans vooropgesteld. 

En dat is spijtig, want er wordt uitgegaan van aannames dat een goeie werkprivébalans onmogelijk is bij bepaalde keuzes. Deze aannames ontstaan door overdrachten via ouderejaars en misschien wel door onszelf, door ons vak te vaak eenzijdig en negatief te belichten en dan gaat die negativiteit een eigen leven leiden. 

Werkprivébalans is zeer belangrijk, maar keuzes moeten wel worden gemaakt op basis van juiste informatie.

Keuzestress van ‘welke dokter wil ik worden’ en ‘wat voor leven hoort daarbij’

Laatst was een coassistent verbaasd dat ik, toevallig een snijder, twee kinderen had en ook nog tijd had voor hobby’s. Toen ik eenmaal haar aandacht had, deed ik er nog een schepje bovenop; ik biechtte op dat ik vriendinnen had, dat ik zelf naar de supermarkt ging en dat ik en af en toe ook eens niks deed.  Verbazing alom. Toen ik nadien nog vertelde dat het thuisfront huisarts is en dat we ook samen leuke dingen doen, ontstond er een fase van apneu, acute bleekheid, openhangende mond en tachycardie.

Het was ook in die periode dat ik las over een jonge dokter die een specialistenopleiding had afgebroken om aan de huisartsopleiding te beginnen vanwege de betere balans. Dit zijn helaas twee foute aannames. De eerste is dus dat medisch specialisten geen balans hebben, fout. De tweede aanname is dat het bij huisartsen dan een voldongen feit zou zijn dat die balans er altijd is, ook fout. Wat jammer dit.

De regie heb je grotendeels zelf in handen, je gaat niet dokter worden omwille van de balans. Nee, die balans maak je er zelf bij en anders moet je die balans leren maken.

‘Die balans maak je er zelf bij en anders moet je die balans leren maken’

Tijd voor actie dus.

Ik had een soort van eureka-moment toen ik in de auto zat. Ik deel dat graag met jullie.

Al jaren volg ik de Happy Activist op LinkedIn, die regelmatig goeie acties (kleine duurzame projectjes) post waar je blij van wordt. En voor mij werkt dat, want ik krijg meestal een glimlach op mijn gezicht als ik het lees.

Mijn eureka-moment is daarop gebaseerd.

Ik ben vanaf nu een happy-dokter-activist.

De happy-dokter-activist is een dokter (en mens natuurlijk) die met enige regelmaat aan de jongere (toekomstige) dokters de leuke dingen van het doktersvak toelicht en ook over het andere leven praat om zo de menselijke kant van de dokter in het zonnetje zetten. Dat is dus meteen ook de missie.

De visie is dat over een paar jaar (liefst sneller) jonge dokters weer keuzes maken op basis van hun interesse en passie met bovendien het besef dat er vaak (maar niet altijd) eigen regie is over de werkprivébalans.

Trouwens, Generatie Z regeert dan toch al over de dokterswereld.

‘Iemand die de leuke dingen van het doktersvak toelicht en ook over het andere leven praat’

The happy-dokter-activistcampagne is nog op zoek naar actieve leden. De spelregels zijn heel simpel. Er is geen aanmelding noch registratievereiste. Er is geen maandelijkse contributie die automatisch verlengt na 1 jaar. Er hoeven geen vinkjes aangekruist en is er geen PDCA-cyclus die doorlopen moet worden. En, als happy-dokter-activist hoef je ook niet jaarlijks aan managers of clusters of consultancybureaus verantwoording af te leggen waarom en hoe je dit doet.

Wat is het ideale profiel van de happy-dokter-activist. Ha, dat bestaat niet, want er is ook geen ideale dokter.

Maar, er zijn wel een paar verzoekjes. Ten eerste dat je als happy-dokter-activist vooral jezelf blijft en niet ineens de überoptimistische popiejopie gaat uithangen. Het werk is namelijk wel vaak leuk, maar niet altijd.

Ten tweede probeer je eraan te denken om eens regelmatiger de mooie kant van het vak te benadrukken en dat je dus niet alleen maar gaat zeuren over die ene lastige patiënt op de poli, terwijl de 20 anderen best leuk en uitdagend waren.

Ten derde wordt het ook aanbevolen om als happy-dokter-activist ook iets over je andere leven te vertellen, om de dokter als het ware weer te vermenselijken.

Het idee is simpel, als we met genoeg happy-dokter-activisten zijn, maken veel kleine blije-momentjes een groot verschil.

We weten allemaal dat een slechte indruk of impressie veel meer impact heeft dan een goeie. Het is vooral jammer dat het zover gekomen is en dat de negativiteit ten onrechte de bovenhand heeft gekregen. Dus: tijd voor tegengas, want het is nooit te laat.

Een leuke quote die ik laatst tegenkwam zei: ‘Als je het niet probeert, mislukt het sowieso’.

Dus bij deze. Het zou zomaar als bijwerking kunnen hebben dat je als happy-dokter-activist inderdaad beseft dat het gewoon best leuk is.