Vanzelfsprekend

Nadat begin juli artikel 3 van de Wet klachten, kwaliteit en geschillen in de zorg (Wkkgz) is gewijzigd, hebben alle zorgverleners formele zeggenschap binnen hun organisatie. Ik vind het zelf bijzonder jammer dat er een wet nodig is om te zorgen dat alle zorgprofessionals inbreng hebben in het beleid van hun organisatie. In de directe patiëntenzorg is het al lang gemeengoed om met alle betrokken disciplines te overleggen om te komen tot de beste behandeling en zorg voor de zorgvrager. Wel was al een tijd duidelijk dat niet alle zorgverleners de ruimte kregen of ervoeren om binnen hun instelling ook hun mening over het organisatiebeleid te geven.

Al met al ligt er nu een uitdaging voor zorgaanbieders maar ook voor zorgprofessionals, om deze zeggenschap handen en voeten te geven. Opvallend hierbij is dat de rol van de patiënt/cliënt zelf niet specifiek wordt genoemd in deze wet. Terwijl die eigenlijk als beste aan kan geven wat er nodig is voor passende zorg.

Hoe maak je samen beleid, hoe laat je je stem horen

Let wel, zeggenschap is in mijn ogen geen doel op zich, maar een middel om met elkaar te komen tot goede zorg, zowel in de directe patiëntenzorg als door het organiseren van de zorg. In mijn ogen ligt er nu een rol voor zorgaanbieders en opleidingen om te zorgen dat alle zorgprofessionals hun invloed kunnen uitoefenen op het beleid van hun organisatie. Hoe maak je samen beleid, hoe laat je je stem horen – gevraagd of ongevraagd – om voorwaarden voor goede zorg te verbeteren?

Nogmaals jammer dat wij er als zorgprofessionals en zorgaanbieders niet samen uitgekomen zijn. Laten we hopen dat als we over vijf jaar evalueren, deze wetsaanpassing overbodig blijkt te zijn. Omdat iedereen het dan vanzelfsprekend vindt dat goede zorg alleen gezamenlijk met alle zorgprofessionals bereikt kan worden.