61 cent
Het lijkt zo’n verwaarloosbaar bedragje, 61 cent. Programmamaker Teun van de Keuken van het NCRV-programma De Monitor heeft becijferd dat dit het bedrag is dat de fraude- en controleonderzoeken van zorgverzekeraars de afgelopen jaren per Nederlander per jaar heeft opgeleverd. Gelukkig hebben we voldoende inwoners om toch nog op een bedrag van 41,8 miljoen euro uit te komen. Dat is 0,03 procent van wat de zorg ons kost, heeft Van de Keuken ook uitgerekend.
Te verwaarlozen? Dat vind ik toch niet, 41,8 miljoen euro gemeenschapsgeld is hoe je het ook wendt of keert een niet weg te cijferen bedrag. En de mensen die in andere situaties – bijvoorbeeld als het om te hoge salarissen van zorgbestuurders gaat – roepen: ‘Dat geld hoort naar de zorg te gaan’, kunnen moeilijk ontkennen dat ook die 41,8 miljoen correct besteed hoort te worden.
Over de vraag hoever zorgverzekeraars mogen gaan in fraudeonderzoek – een taak waartoe ze van overheidswege verplicht zijn – bestaat al jarenlang discussie. Misschien kunnen we een nieuwe wending geven aan die discussie door ons zelf, als verzekerden, wat meer gelegen te laten liggen aan de vraag of de facturen van de zorgaanbieders kloppen. Geld interesseert ons. Kijk maar naar wat zich aan de kassa’s van de supermarkten afspeelt. O wee als de kassière die drie voor twee korting op de flessen cola niet heeft meegerekend.
De factuur van een zorgaanbieder is complexer dan die van de Appie, dat weet ik. Toch denk ik dat er ook iets anders meespeelt dat ons ervan weerhoudt om ons in die zorgfactuur te verdiepen. We zijn immers verzekerd voor die zorg. Die 61 cent op jaarbasis zien we niet rechtstreeks uit onze portemonnee verdwijnen. Zo’n verwaarloosbaar bedragje…
9 reacties
Helaas hebben we het hier niet over fraude van 61 cent p.p., maar over fraude van grotere bedragen bij een kleinere groep.
De ’61 cent’ is daarbij voor de eerste € 375,- niet verzekerd, maar eigen risico. Probeer bij sommige verzekeraars of ziekenhuizen de nota van het ziekenhuis eens te krijgen, dat is niet eenvoudig. Declaraties vinden ook nog eens lang na de behandeling plaats. Je moet als client een gedetailleerde agenda bijhouden wil je het nog precies kunnen terughalen. En als je dan vindt dat er een onterecht bedrag op de nota staat en je daarover in gesprek wilt, dan stuit je op hoge muren bij zorgverzekeraar en ziekenhuis. Dit is namelijk een moeizame procedure.
Daarbij is door de hoge rekeningen het eigen risico toch al verbruikt. Reden om het te laten voor wat het is. Clienten herkennen een verloren strijd op grote afstand en zetten hun energie liever in voor andere zaken, zoals herstel.
Yvonne
17 augustus 2015 / 08:31Een zeer begrijpelijke reactie Yvonne, en een die je de patiënt niet kunt verwijten. De factuur controleren moet inderdaad veel eenvoudiger zijn.
Frank van Wijck
17 augustus 2015 / 08:42Goh… de Olifant in de woonkamer wordt hier weer gemist….
G K Mitrasing
17 augustus 2015 / 08:45Nou ben ik niet zo’n snelle rekenaar maar € 0,61 x 17 miljoen is 10,4 miljoen (afgerond). Ik mis vast iets..
Peter
17 augustus 2015 / 12:32Maal vier (jaar), dan kom je dichter in de buurt.
Frank van Wijck
17 augustus 2015 / 12:45Wat niet duidelijk wordt in de blog is hoeveel kosten er zijn gemaakt door zorgverzekeraars, zorgverleners én patiënten om deze ten onrechte gemaakte kosten (fraude en onjuist gedeclareerd) van 10,4 miljoen per jaar terug te vorderen. Dat is ongewtijfeld een veelvoud van die 10 miljoen. Dat betekent dat die veelvoud aan gemeenschapsgeld helemaal niet naar zorg gaat, maar naar het legioen aan administrateurs en controleurs, terwijl er ondertussen snoeihard bezuinigd wordt in de zorg.
Dat is symboolpolitiek. De angst voor fraude is zo hysterisch groot geworden dat de overheid en zorgverzekeraars bereid zijn om veel, heel veel kosten te maken om dat beetje fraude op te sporen. Schiet mij maar lek.
Dat is als een supermarkt die 24 uur per dag, dag in dag uit, jaar in jaar uit zwaarbewapende beveiligers inhuurt omdat er af en toe een pakje kauwgom gestolen wordt.
Een overheid, die zo redeneert, heeft werkelijk élk contact met de bevolking, met de realiteit en waar leven en gezondheidszorg allemaal om gaat, verloren.
Desiree Hairwassers
17 augustus 2015 / 20:01Het is een lastig vraagstuk inderdaad. Als fraudeonderzoek weinig oplevert, is het dan nog zinvol? En vergelijkbaar: als inspectie weinig ongeregeldheden aantoont, moet je er dan mee doorgaan? Als je het aantal verwijtbare fouten in de zorg hebt teruggedrongen met 96 procent, moet je je dan blijven inspannen om tot honderd procent te komen? Ik weet het antwoord niet. Aan de ene kant kun je uitgaan van “high trust high penalty” en aan de andere kant van “people don’t do what you expect, they do what you inspect”. Wie het weet mag het zeggen.
Frank van Wijck
17 augustus 2015 / 20:30Er is een cruciaal verschil tussen de inspectie die over veiligheid gaat en fraude-onderzoek dat alleen maar over geld gaat. Het is idioot om een veelvoud aan fraude-opsporing uit te geven om een fractie van het geld terug te halen. Per saldo kost het kan namelijk meer dan het oplevert en dat er dus minder geld naar zorg kan. De vraag is hoe je met het beschikbare geld zoveel mogelijk zinnige zorg levert. Er blijft meer voor zorg over als je de hysterische controles afschaft en accepteert dat er altijd een kleine marge fraude is…. Wat je doet en bereikt met beschikbare euro’s, daar gaat het de burger om.
Desiree Hairwassers
17 augustus 2015 / 21:34Het is blijkbaar bon ton in bepaalde kringen om grondrechten zoals vrije artsenkeuze en het medisch beroepsgeheim te kapitaliseren.
Giet er een sausje overheen dat riekt naar redelijkheid, probeer het te beargumenteren, en ja hoor: je hebt een discussie.
Voorbijgegaan wordt hier aan een wezenlijk iets: grondrechten!
Dat is niet iets waar je makkelijk overheen fietst.
In tegenstelling tot wat sommige bloggers op Artsenauto willen suggereren.
Grondrechten kapitaliseer je niet. Punt.
E.Kriek
17 augustus 2015 / 21:52