Aanvaarding

Ik pik het niet langer. Vandaag nog stap ik naar de rechter, want nu is het genoeg geweest. Ik wil een verbod op gebitsvullingen. Het is altijd hetzelfde. Eindelijk mooi weer en dus tijd voor een ijsje. Maar al bij de eerste hap merk ik hoe gevoelig de tanden en kiezen zijn waarin ik vullingen heb. En in een appel bijten? Een regelrechte ramp, u moest eens weten.

Vind u dat ik bazel? Dan hebt u groot gelijk. Hopelijk vindt u dan ook – net als ik – dat het Meldpunt Klachten Siliconen terecht van de Bossche rechter te horen heeft gekregen dat een verbod op siliconen borstprothesen geen haalbare zaak is. Dat de PIP-prothesen voor veel problemen hebben gezorgd, is nog geen reden om een compleet marktsegment in de ban te doen.

Het is misschien een flauwe woordspeling, maar ik stel toch voor dat deze klagers eens de hand in eigen boezem steken. Ik vind het onvoorstelbaar dat mensen zo volledig voorbijgaan aan hun eigen verantwoordelijkheid op het moment dat ze beslissen een medische ingreep te ondergaan waarvoor – zeker als het niet gaat om reconstructie na amputatie – geen medische noodzaak bestaat. In plaats van te stellen ‘er is geen voorlichting’ zoals het meldpunt op haar site doet, kunnen vrouwen die een borstvergroting overwegen zich ook gewoon oriënteren op de markt. De Nederlandse Vereniging voor Plastische Chirurgie is een goed startpunt. En niets belet patiënten om in de spreekkamer een paar kritische vragen te stellen: Welk merk prothesen implanteert u? Welk wetenschappelijk bewijs hebt u voor de veiligheid daarvan? Welk protocol hanteert u voor periodieke controle na plaatsing? Welke risico’s loop ik?

Maar veel wezenlijker is natuurlijk de vraag: Kan ik mijn eigen lichaam aanvaarden? Wie dat niet kan, moet in ieder geval wel de consequenties aanvaarden van de gevolgen van deze beslissing.

Delen