Achterklap

Mijn bloed gaat koken als ik een kop lees als ‘Marktwerking in de zorg: de patiënt verliest’. Deze kop stond afgelopen vrijdag op vkbanen, boven een opiniestuk van Lucas Maillette de Buy Wenniger. Wat onder die kop volgt, is één lange populistische litanie over wat er allemaal fout zou zijn aan het zorgstelsel. Het oude stelsel was veel beter en goedkoper, betoogt de auteur. Het nieuwe stelsel maakt de zorg alleen maar duurder en het is de patiënt die de rekening betaalt. De zorg is binnenkort alleen nog maar voor de rijken, zo is de teneur van de tekst. Vroeger was alles beter.

Wat mij het meest ergert aan deze boodschap is dat die zo volstrekt eenzijdig is. De ontwikkeling van een nieuw stelsel is een proces van drie stappen vooruit en twee stappen terug. Maar in plaats van naar de stappen vooruit te kijken – de betaalbaarheid en beschikbaarheid van de zorg garanderen, efficiencyverbetering, kwaliteitsverbetering en transparantie bewerkstelligen, samenwerking en substitutie bevorderen – kijkt de auteur alleen naar de stappen terug. Hij verliest zich volledig in de aanloopproblemen en valse starts die zo’n proces nu eenmaal met zich meebrengt en heeft totaal geen oog voor de toekomstvisie die aan de stelselherziening ten grondslag ligt.

In het boek Duurzame gezondheidszorg (Uitgeverij Christofoor, 2011) betogen auteurs Diana Monissen en Gerard Akkerman dat de periode vanaf de stelselherziening (2006) tot nu veel te kort is om al de balans te kunnen opmaken van zo’n grootscheepse verandering. Het proces heeft tijd nodig om tot wasdom te komen. Daarin hebben ze gelijk en van journalisten die voor een serieus medium werken, verwacht ik ook dat ze dat zien.