Alpe d’HuZes – dag 2

Vanochtend heel voorzichtig het gordijn opengedaan; altijd spannend om te zien waar je precies bent aangekomen de nacht ervoor, toen alles nog donker was. Yes, de zon schijnt in ieder geval. Snel de balkon deuren open. Ik loop wat verder het balkon op zie witte toppen, groene weiden, blauwe lucht, een kabbelend beekje. Wauw! De landschappen uit de schilderijen van Bob Ross zijn er niks bij.

Eigenlijk is het fantastisch weer om nu te gaan fietsen, maar toch krijg ik de zenuwen. De berg heeft namelijk al een enorme indruk op ons achter gelaten. Ook al was het gister pikkedonker en zaten we in de auto toen we omhoog reden.

Hoe moeten we dit gaan doen?” De eerste bochten zijn zo stijl, maar als je die hebt gehad ben je er nog lang niet. Wil ik wel weten hoe zwaar het gaat worden? Of ga ik vandaag een dagje rusten en zie ik donderdag wel hoe erg het is? Lastig… Het advies wat dit betreft is ook niet erg rechtlijnig. Sommigen zeggen dat je het beste jezelf nog even helemaal leeg moet fietsen zodat je daarna zoveel mogelijk koolhydraten kunt stapelen. Anderen zeggen fiets ’m 1 keer op, dan weet je waar je aan toe bent voor donderdag. Op dit moment spreekt mij het advies:  ‘de tour win je in bed’ eigenlijk het meeste aan. Eerst maar eens ontbijten.

Na t ontbijt begint het dan toch te kriebelen. Een keertje dan, gewoon om te voelen hoe het is. Is die 6 keer haalbaar? Hebben we de lat te hoog gelegd voor ons zelf?

Pakje aan, fiets nog een keer lopen, nog maar een keertje plassen. We kunnen op pad.

21 bochten naar beneden, bij bocht 5 al het eerste euvel. Eerst een schurend geluid, wiel begint te zwabberen, en dan de knal… Velg gescheurd, binnenband geklapt.

Vier van de zes staan al beneden, de mobiele telefoon biedt uitkomst. We starten dan toch aan de beklimming, de eerste vier bochten zijn zwaar. Gelukkig volgen de bochten elkaar snel op en vlakt t daarna af. In bocht 11 houden we even pauze, genieten van de zon en het uitzicht. Hier en daar een babbeltje met de andere fietsers, die de berg bedwingen of de militairen, die de spandoeken in de bochten hangen.  Weer door, nog 10 bochten te gaan.  Dit stuk is genieten, niet te steil en door de kleine dorpjes. Daarna de open vlakte met de koeien en bijpassende geur. Dat is even afzien, de stukken tussen de bochten duren lang. Alpe d’Huez is in zicht, nog een kilometer door het dorp en daar is de finish. We hebben één beklimming gehaald!

Donderdag is het streven 6 keer. Hoe zouden de spieren zich morgenochtend voelen? Dan is de rustdag, koolhydraten stapelen, wat werken, boekje lezen, de deelnemers van Alpe d’Huzus (de lichtere Alpe d`huZes versie) aanmoedigen, de laatste keer de fiets nalopen en de puntjes op de i zetten.

Morgen moet het gebeuren!

Kari Trumpi
Emily Postma

 

Alpeduzesdinsdag

alpe d'huzes

 

 

Delen