Alwéér een rapport?

De Nationale DenkTank, een organisatie van twintig getalenteerde studenten, stelt voor verpleegkundigen ‘care-miles’ te geven voor goede ideeën die praktische problemen op de werkvloer oplossen. Met die care-miles kunnen ze iets winnen. Het idee is inmiddels uitgeprobeerd in een thuiszorginstelling en is daar goed bevallen.

Ik vind die care-miles een sympathieke gedachte. En ik ben het helemaal eens met het achterliggende idee dat verpleegkundigen de spil van zorginstellingen vormen en dus bij uitstek de mensen zijn van wie verbeterideeën kunnen komen. Ze verdienen het gehoord te worden.

Maar…het blijft zo klein, zo beperkt. Ik proef er niet uit dat het wordt gedragen door de organisatie en door de bestuurders. En als dat ontbreekt, blijft het bij goedbedoelde, maar los van elkaar staande verbeteringen die de initiatiefnemer weliswaar een leuk cadeautje opleveren, maar die niet zorgen voor veranderingen die geborgd worden in de organisatie.

Om verder te komen, zijn de verpleegkundigen nog steeds cruciaal, maar er is meer voor nodig dan alleen maar goede ideeën belonen. Je ziet het aan modellen als Planetree, Excellente Zorg, Magnet, Investors in People, Disney of hoe je het ook wilt noemen. Ongeacht het label dat je eraan hangt, is de kerngedachte altijd dat de verpleegkundige de spil van de organisatie vormt.

Maar in al deze modellen is die rol voor de verpleegkundige in verbetertrajecten wel breed verankerd in het organisatiebeleid. En dan kom je écht verder en kun je verbeterideeën ook borgen in de organisatie en koppelen aan het veiligheidsbeleid dat die voert. Bovendien is het cadeau dan veel groter: werken in een omgeving waarin je gezien wordt én een structurele bijdrage levert aan het kwaliteitsbeleid.