Arts en Fiets

Ik ben van nature lui en dientengevolge absoluut niet van de lichamelijke beweging. Omdat ik wel het een en ander van leefstijl en de consequenties daarvan voor de gezondheid weet, doe ik het wel, maar nooit met plezier. Bewegen zit gewoon niet in mijn systeem en het gaat dus niet vanzelf. In gebouwen met een lift, zoals in ’t Hart (het hoofdkantoor van VvAA) dwing ik mezelf de trap te nemen en eens per week vertrek ik met frisse tegenzin richting sportschool of zwembad. Met de auto welteverstaan, want aan fietsen heb ik echt een grondige hekel.

Wonend op een dijk aan de Waal in ons prachtige Rivierengebied, kocht ik in een vlaag van optimisme zeven jaar geleden een dure fiets. Ik geloof dat ik er een keer of vijf mee naar het volgende dorp ben gefietst. Verder staat de fiets ongebruikt in het souterrain onder ons huis. Het is maar goed dat we nog twee honden hebben die ervoor zorgen dat ik alsnog wat structurele beweging krijg, want als het van spontane opwellingen moest komen, schoot het niet op.

Bewegen zit gewoon niet in mijn systeem en gaat dus niet vanzelf

Het maken van Arts en Fiets was dan ook het idee van mijn collega’s en níet van mij. Vorig jaar deden we het voor het eerst, bij wijze van een mini-experiment. Met een knipoog naar duurzaamheid, leefstijl en milieu. Ik vroeg u toen te reageren op het initiatief en dat deed u en masse. In het eerste weekend na verschijning stroomde onze e-mailbak al vol reacties, vrijwel allemaal positief. En bijna allemaal met het verzoek nog een keer een Arts en Fiets te maken, met nog wat meer fietsen erin.

Dit jaar hebben we op veler verzoek dus wat forser uitgepakt met het fietsgebeuren. Zo fors dat ik inmiddels geen fiets meer kan zien. Maar een rechtgeaarde redactie geeft de lezers wat ze willen en dus wens ik u veel lees- en fietsplezier. En voor wie net zo in elkaar zit als ondergetekende; geen paniek, de rest van het jaar ontvangt u weer gewoon een Arts en Auto.