Arts en obesitas
Een interessante lezing afgelopen vrijdag tijdens het congres Arts en Voeding, van de Amerikaanse endocrinoloog David Ludwig. Hij stelde dat obesitas enerzijds te beschouwen is als een persoonlijk falen van het individu om zijn energie in balans te houden, maar dat het anderzijds natuurlijk ook een typisch verschijnsel van de huidige samenleving is. Die is onvoldoende gericht op bewegen en biedt teveel prikkels om verkeerde keuzes te maken. Slechts een op de zes volwassen obese Amerikanen slaagt erin om 10 procent van zijn lichaamsgewicht te verliezen en het nieuwe gewicht een jaar vol te houden, stelde hij. Het lichaam vecht terug: het metabolisme vertraagt en het hongergevoel neemt toe. Minder eten en meer bewegen is slechts symptomatisch handelen.
Minder eten en meer bewegen is slechts symptomatisch handelen
Wat dan wel? Jaap Seidell (hoogleraar overgewicht, voeding en chronische ziekten aan de VU) gaf in een videoboodschap een waardevolle richting aan: bij een obees kind niet naar dat individuele kind kijken maar naar de wijk. Waarom is in de ene wijk 30 procent van de kinderen obees en in een andere wijk slechts 3 procent? Seidell deed de oproep aan huisartsen om afspraken te maken met hun omgeving – denk aan scholen, supermarkten en sportaccommodaties – want alleen een gecombineerde aanpak kan tot structurele verbetering van de gezondheidstoestand van die obese kinderen leiden.
Maaike de Vries van Keer Diabetes2 Om vertelde vervolgens dat er steeds meer zorggroepen zijn die samenwerken om type II diabetes terug te dringen. Dat is een goede ontwikkeling. Verder goed nieuws was dat bij dit zesde Arts en Voeding congres de zaal bomvol huisartsen zat. Hopelijk hebben ze de boodschap van Seidell goed tot zich laten doordringen.
10 reacties
Hoe zie je dat voor je Frank? De huisarts gaat een afspraak maken met de locale filiaalhouder van AH om zijn assortiment wat aan te passen? Of bij de plaatselijke voetbalclub pleiten voor meer spa rood bestellen i.p.v. bier?
Jurriën Wind
19 juni 2017 / 13:03Het zou al een begin zijn als zowel die supermarkt als die sportclub wat strenger toezien op de minimumleeftijd voor alcoholconsumptie. Afgezien daarvan kan inzetten op gezondheid in de kantine wel degelijk een verdienmodel zijn voor een sportclub (en voor een supermarkt die op basis daarvan kiest voor sponsoring van die club en in zijn communicatie daarover ook de boodschap van de gezonde keuze uitdraagt).
De kern is: ga als partijen in de omgeving het gesprek aan over hoe je kunt samenwerken om die omgeving gezonder te maken. De huisarts speelt daarin met zijn kennis over gezondheid(szorg) een voor de hand liggende rol. De gemeente eveneens.
Frank van Wijck
19 juni 2017 / 13:12Mijn vraag is (lezen): hoe zie je voor je dat een huisarts daarin een rol speelt, gewoon concreet? Hier speelt weer het verschil tussen theorie (hartstikke mooi) en praktijk (hartstikke weerbarstig). Ik ben van de praktijk…!
Jurriën Wind
19 juni 2017 / 15:19Hoe concreet wil je het hebben Jurriën? Zoals ik het voor mij zie kun je twee dingen doen: 1). je kunt obese patiënten in je spreekkamer blijven ontvangen en 2) je kunt met de bovenvermelde omgeving in gesprek gaan om tot structurele veranderingen in de leefomgeving van mensen te komen. Als je aangeeft dat je voor 2 geen tijd hebt blijft 1 de staande praktijk.
Frank van Wijck
19 juni 2017 / 15:46Kom een keer meelopen en zie hoe een werkdag van een huisarts eruit ziet: da’s wat anders dan AH bezoeken of de sportclub. Da’s een kant van de medaille. De andere kant is dat AH winst wil maken en er niet is om gezondheid te bevorderen. Nogmaals, verschil tussen theorie en praktijk.
Jurriën Wind
19 juni 2017 / 21:23Dus 1 blijft de staande praktijk. Ben jij als huisarts tevreden als je weer een obees kind in je praktijk hebt gehad? De druk op de omgeving – inclusief supermarkten en levensmiddelengroothandels – neemt alleen toe als partijen van gewicht (medici, paramedici, scholen, sportclubs, gemeenten, lokale overheid, patiëntenverenigingen et cetera) gezamenlijk die druk opvoeren.
Frank van Wijck
19 juni 2017 / 22:54Ja, 1 blijft de praktijk en mijn pogingen om de hulpvraag van de patiënt (als afvallen al de hulpvraag is) te beantwoorden en daarin te begeleiden. Da’s mijn werk Frank; ‘supermarktbezoek’ niet! Ben ik daar tevreden over? Soms wel, soms niet.
Jurriën Wind
19 juni 2017 / 23:47Beste Frank en Jurrien. Wel eens gedacht aan het inschakelen van de diëtist ? Wij zijn opgeleid om de vertaalslag te maken van uitkomsten van wetenschappelijk voedingsonderzoek naar de praktijk van alle dag. Een van onze taken is voorlichting geven over gezonde voeding en leefstijl. Je kunt daarbij denken aan voorlichtingsactiviteiten in de sportkantine, supermarkt (voor personeel/leidinggevende), bedrijven, gemeentebestuur of een supermarkt-safari voor de klanten.
Tip voor Jurrien en alle (huis)artsen: neem contact op met de diëtist bij jou in de buurt en bespreek met elkaar wat er nog meer nodig is om jouw voedingsadvies extra kracht bij te zetten. En je kunt natuurlijk ook naar de diëtist verwijzen ;-). Veel succes !
Marian Noordam
20 juni 2017 / 12:02Voorlichting heeft maar gedeeltelijk zin en zeker niet alléén het individu (of samen met de ouders). Een dikke omgeving maakt dik. Het gaat erom om de omgeving zo aan te passen dat we allemaal worden verleid om gezonde keuzes te maken. We zullen er allemaal met elkaar werk van moeten maken. Ik zie de oplossing voor ons allemaal: de “ongezonde” mens (óók jij én ik), de medici, de diëtist, de supermarkt, de sportclub etc.
Het is een investering voor een gezonde samenleving.
Het “enigste” probleem is Wie gaat dat betalen. Op de manier hoe de gezondheidszorg nu gefinancierd wordt zal dat niet lukken. Als huisarts of diëtist zal er (financiële) ruimte moeten komen om zo’n project op te zetten. Ik zou daar graag mijn steentje aan bijdragen.
Wie helpt mee?
Agnes Räkers
20 juni 2017 / 12:33Wat gemist?
https://www.pw.nl/nieuws/2017/gedragshulp-helpt-niet
Gedragshulp helpt niet
Een meta-analyse omvatte elf studies met 2246 patiënten en uitkomstmaten time in therapeutic range (TTR), angst, depressie en besluitvormingsconflicten. Bij TTR gaf zelfmonitoring plus educatie geen wezenlijk verschil met standaardzorg. Educatie had positieve, maar kleine en matig onderbouwde effecten op angst en depressie. Beslishulpmiddelen leken de besluitvorming juist te bemoeilijken. [Clarkesmith et al. Cochrane Database Syst Rev. 2017;4:CD008600.]
-Allemaal zinloos dus zolang al die voedingsmiddelen vrij verkrijgbaar zijn en blijven en ook nog betaalbaar voor iedereen zijn en blijven.
Enige methode die hout snijdt is uitbannen van al die overbodige middelen.
Maar ja, afname BTW inkomsten zal de Overheid pijn doen en daarom zullen we moeten leven met de negatieve aspecten van het overheidsbeleid. 1,5 miljoen ambtenaren, 50.000 beroepspolitici en 250.000 consultants en adviseurs, zie KPMG, EY e.a. die ook moeten worden betaald uit de BTW inkomsten.
Kost wat, maar dan zie de effecten ervan ook op straat.
Zie het als bijkomende schade.
anh jansen
20 juni 2017 / 16:50