Barbertje moet hangen

VUmc heeft zijn Barbertje gevonden in de commotie die is ontstaan rond het tv-programma 24 uur tussen leven en dood. Directeur communicatie Mariet Bolluijt heeft met onmiddellijke ingang haar functie ter beschikking gesteld. Vrijwillig? Het bestuur gaat niet in op die vraag, maar dankt haar slechts voor haar inzet sinds 2000. Wel stelt het dat de afdeling communicatie te veel op eigen houtje heeft geopereerd en te weinig oog heeft gehad voor de juridische en ethische implicaties van de tv-opnamen.

Pardon? Het bestuur is toch eindverantwoordelijk voor wat er in het ziekenhuis gebeurt? En dus ook voor het communicatiebeleid? De manier waarop het bestuur van VUmc de ontstane problemen nu wegzet als een fout van de afdeling communicatie, wekt de indruk dat die afdeling ooit eigenhandig een communicatiebeleid heeft opgesteld, en tegen het bestuur heeft gezegd: je mag alleen maar tekenen bij het kruisje, maar verder heb je nergens iets mee te maken.

Maar misschien is de oplossing simpeler en komt hier gewoon weer eens dezelfde cruciale misvatting aan het licht die organisaties helaas maar al te vaak maken: een dienst ‘uitbesteden’ en daarmee denken dat je ervan af bent. Laat duidelijk zijn: dat kan niet. Onder geen enkele voorwaarde. En een bestuur dat denkt aan deze elementaire waarheid voorbij te kunnen gaan, heeft boter op zijn hoofd. Ik vraag mij dan ook ernstig af in hoeverre het vertrek van Bolluijt echt haar eigen besluit is, of alleen maar wordt gebruikt als bliksemafleider. In ieder geval hoop ik wel voor de bestuurders dat Bolluijt voor haar vertrek nog even het dossier over crisiscommunicatie in hun postvakjes heeft gelegd. En dat ze het lezen.