Bekentenis

Op Twitter zag ik een curieuze vraag voorbijkomen van een huisarts uit het zuiden van het land: ‘Wie durft nog meer te bekennen? #donorwet’. De vraag werd voorafgegaan door dit bericht: “Ik beken: ik ben donor (sinds 1990) en sta geregistreerd zowel in Nederland als in België”. Over mijn reactie hoefde ik niet lang na te denken: “’dat iets wat je moet durven bekennen? Ik ben het al sinds mijn studententijd.’ Na mijn dood mag de medische wetenschap alle organen van mij hebben waarmee anderen hun voordeel kunnen doen. Zelf heb ik er niets meer aan. Anderen mogelijk wel en hun aantal wordt alleen maar groter.

Natuurlijk plaatste de huisarts zijn tweet tegen de achtergrond van de felle discussie over de donorwet, dat begrijp ik. Ook is me bekend dat het aan de NS te danken is dat het wetsvoorstel van Pia Dijkstra (D66), om actief donororganen te gaan registreren, überhaupt door de Tweede Kamer is gekomen. Door problemen op het spoor kon PvdD-Kamerlid Frank Wassenberg niet op tijd aanwezig zijn om tegen te stemmen. Nu deze hobbel is genomen en het wetsvoorstel bij de Eerste Kamer is beland, lopen de gemoederen hoog op. Het is een dossier dat tot veel en diep gevoeld debat leidt en dit debat verdient het om te worden gevoerd. Het reflecteert zich in de standpunten die de Senaatsleden innemen nu ze voor de keuze staan om voor of tegen het wetsvoorstel te kiezen.

Van die Senaatsleden verwacht ik de wijsheid om tot een afgewogen oordeel te komen. Maar hoe dat ook uitpakt, zullen we in ieder geval afspreken dat niemand hoeft te ‘durven bekennen’ donor te zijn? Schaamte daarvoor is niet op zijn plaats.

Delen