Bofkont
“Ik ben een volledige uitzet aan het kopen want ik ga weer op mezelf wonen. Weet u wat ik ben: een bofkont.” Dat laatste woordje verraadt haar leeftijd, want niemand zegt nog ‘bofkont’ tegenwoordig. Lies Hontelez is 89, maar ze is nog helemaal bij de tijd. Na vier jaar in de cliëntraad van verzorgingshuis Rustenburg (van zorgaanbieder Opella) hoeft niemand haar uit te leggen wat ‘volledig pakket thuis’ betekent of wat de scheiding van wonen en zorg inhoudt. Ze weet er alles van, en ze kan niet wachten tot ze er in september van gaat profiteren.
Wat is haar verhaal? Lies Hontelez woont al jaren in Rustenburg en ze weet dat deze locatie wordt afgebroken. Ze weet dus dat ze moet verhuizen. En hoewel te pas en te onpas wordt geroepen dat het een schande is oude mensen te dwingen tot verhuizing (of zelfs: ‘op straat te zetten’), kan zij niet wachten tot het zo ver is.
Ik weet het, Lies Hontelez is niet de gemiddelde 89-jarige. Maar het is wel een verademing om iemand te interviewen die beseft dat je altijd opnieuw kunt beginnen en die deze kans met beide handen aangrijpt. “Zo willen we allemaal wel oud worden”, zeggen mensen als ze het verhaal van zo iemand horen. En zo is het maar net. Het mooie van het kabinetsbeleid is dat het hen een duwtje in de rug geeft om dit te doen.
8 reacties
Ik ben blij voor Lies Hontelez. Blij dat ze gezond genoeg is om deze stap te maken op 89 jarige leeftijd. Heb je haar tijdens het interview ook gevraagd met welke verwachtingen en waarom ze eigenlijk destijds naar dat verzorgingshuis is gegaan? Daar ben ik heel benieuwd naar. Misschien hoefde het destijds niet voor haar, maar ging ze mee omdat haar partner wel zorg nodig had en is die partner haar inmiddels ontvallen of zo? Hoe dan ook; fijn voor deze krasse mevrouw, maar zoals je zelf al zegt: ze vertegenwoordigt niet de gemiddelde 89-jarige. Het feit dat je iemand gesproken hebt die blij is met dit ‘zetje in de rug’, doet volgens mij niets af aan de schrijnende situaties die voor veel anderen ontstaan door zo’n zetje. Ik vind het woord zetje hier dan ook the understatement of the year. Geeft me een beetje het idee van de roker die gezond 101 jaar wordt. Met zulke verhalen ben ik als straffe roker ook altijd heel blij. Sterker nog: ik hou me eraan vast. In mijn achterhoofd echter, weet ik dat roken op langere termijn de gezondheid verwoest en dat tegenover die paar oude gezonde rokers talloze rokers staan die voortijdig en met veel gezondheidsklachten daaraan voorafgaand, het leven hebben moeten laten. Maar je hebt gelijk: het is een verademing iemand te interviewen (of over iemand te lezen) die beseft dat je altijd opnieuw kunt beginnen en die kans met beide handen aangrijpt. Blij dus voor deze mevrouw en ik hoop dat ze heel gelukkig wordt in haar nieuwe woning en gezond minstens 101 jaar. Mijn zorg als mens (niet als journalist) gaat echter uit naar de rest. Groet! Marjan
Webredactie
24 april 2014 / 09:55Die zorg deel ik Marjan. De transitie in de langdurige zorg is een proces met haken en ogen en niet iedereen die ermee te maken krijgt, interpreteert de gevolgen ervan als een nieuwe kans. Wel denk ik dat het waardevol is om naast de verhalen die getuigen van de problemen die de transitie met zich meebrengt ook eens een tegengeluid te laten horen van iemand die het proces heel anders ervaart.
Wat je vraag over Lies Hontelez betreft: Ze is naar het verzorgingshuis gegaan omdat ze na de dood van haar man onvoldoende gezond was om zelfstandig te blijven wonen. ‘Ik wist waar ik aan begon’, zei ze me.
Frank van Wijck
24 april 2014 / 11:07“Wat je vraag over Lies Hontelez betreft: Ze is naar het verzorgingshuis gegaan omdat ze na de dood van haar man onvoldoende gezond was om zelfstandig te blijven wonen”.
En dus ging zij naar een verzorgingshuis waar zij een fiks aantal jaren verbleef en voldoende herstelde om als 89 jarige de stap terug te wagen. Wel met een ‘duwtje’ in de rug. De duw bestaat uit het sluiten van het verzorgingshuis. Veel keus wordt de 89-jarige dan niet geboden.
Dat verzorgingshuis heeft gedaan wat zij behoorde te doen, de 89-jarige werd immers zo oud door te wonen in een verzorgingshuis!
Prima verzorgingshuis dus. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Kwaliteit! Daar gaat het toch om in de zorg in dit land? Kwaliteit!
De vraag is nu of de 89-jarige nu beter af is thuis. En gaat zij nu niet achteruit in gezondheid zonder de steun en zorg van het verzorgingshuis? Terug naar Af? Maar wat als zij niet meer zelfstandig kan wonen? Waar moet zij dan naar toe?
De deuren blijven gesloten, tenzij zij ZZP4 over hoger wordt geclassificeerd. Dat wordt nog een probleem, want zoveel deuren die kunnen worden geopend voor deze groep burgers zijn er niet meer.
Schaarste en rantsoenering in de private zorg. Contract is contract, maar neem een advocaat mee om het af te dwingen.
We zien de blogs over het verdere leven van deze 89-jarige dan ook in vertrouwen tegemoet.
Valt zij na het duwtje in de rug in het ravijn of in een gespreid bedje van viooltjes?
ANH Jansen
24 april 2014 / 19:57@Jansen:Mevrouw Hontelez had wel keus, ze kon naar een andere verzorgingshuislocatie van Opella. En ze komt niet zonder zorg te zitten, want ze komt in aanmerking voor “volledig pakket thuis”. .
Frank van Wijck
24 april 2014 / 22:58http://www.kcwz.nl/dossiers/regelgeving_zorg_en_welzijn/vpt
Wet en regelgeving verandert constant en de hoge hoed van FvW is niet oneindig in het aantal konijnen dat eruit kan worden getoverd.
Achteraf toevoegen van gegevens maakt het verhaal ongeloofwaardiger dan het al is: zij was toch nu zelfstandig? En dat op 89jarige leeftijd na meerjarig verblijf in een fantastisch verzorgingshuis?
“Zij kon naar een andere locatie’? Waar was deze gevestigd en was de kwaliteit gelijk of beter dan de huidige?
VPT is afgesloten en beperkt in financiering. Alles hangt af van de politiek en de wijzigingen.
Had mevrouw geen kinderen? Geen kleinkinderen? Geen achterkleinkinderen? Met aanhang?
Gaan we nog participeren of is dat het laatste konijn?
Echte keuze is keuze zonder dwang; zij kon in ieder geval niet blijven in het fantastische verzorgingshuis waarin mensen zo oud kunnen worden dan anderen dat ook wel zouden willen op die manier.
Geeft alleen maar aan dat over de kwaliteit geen woord vuil wordt gemaakt bij de keuzes die de politiek maakt; alles draait om het budget, de prijs en het volume.
ANH Jansen
25 april 2014 / 14:33De tekst bevat een URL naar het volledige interview. Van het achteraf toevoegen van gegevens is dus geen sprake.
Frank van Wijck
25 april 2014 / 14:38http://www.torckdael.nl/nieuwsbrief-januari-2014/
Dank voor de hyperlink. Te snel gelezen. Zwart en grijs vallen dan weg. Zwart/Wit/Zwart maakt het allemaal wat eenvoudiger.
Rode kleur is nog beter. Rood houdt je scherp. Zwart/Rood/Zwart. Of heeft FvW problemen met Rood?
Nieuwsbrief van Torckdael zegt wat anders dan mevrouw; zorg is beschikbaar, druk op de knop en de hulp komt vanuit een locatie elders te Wageningen naar mevrouw toe.
Gelukkig zit ze op verdieping 3. Op 1 en 2 zitten de bewoners die niets aan het uitzicht hebben.
En blijkbaar lukt het niet om de zorgplint te vullen met ‘bedrijfjes’ als apotheek, huisarts, fysiotherapeut, kapper e.d.
Te kleinschalig of te dichtbij reeds gevestigde zorgaanbieders of te hoge huurprijzen geëist door de wooncorporatie?
Door scheiding van zorg en wonen heeft mevrouw wel de mogelijkheid te kiezen voor een andere zorgaanbieder. Of niet?
Bofkont of niet? Polderaar of Kosmopoliet?
ANH Jansen
25 april 2014 / 18:16http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3640903/2014/04/25/Bezuiniging-op-de-zorg-lijkt-juist-geld-te-gaan-kosten.dhtml
Over dat kabinetsbeleid en dat duwtje in de rug is het laatste woord nog niet gezegd.
Er komt een rekening van enige tientallen miljarden aan en wie gaat die betalen?
“Woningcorporaties
Ook het waarborgfonds dat garant staat voor woningcorporaties is ongerust. Doordat corporaties verzorgingshuizen verhuren aan zorginstellingen, lopen ook zij risico’s. Van veertien corporaties is bekend dat meer dan tien procent van hun bezit uit verzorgingshuizen bestaat. Wanneer zij in de problemen komen, wacht de rijksoverheid nog een verrassing, zegt Birgitte van Hoesel, directeur van Waarborgfonds Sociale Woningbouw (WSW).
Ze wijst op een nog nooit gebruikte, in de vergetelheid geraakte overeenkomst uit 1999 tussen de rijksoverheid en de corporaties. In dit ‘protocol uitbreiding garantiestructuur sociale woningbouw aangaande verzorgingshuizen’ staat dat de overheid niet zomaar kan beslissen om de capaciteit van verzorgingshuizen te verminderen. Levert een andere bestemming minder op, dan moet de overheid het verschil betalen. Wordt een pand verkocht, dan moet de overheid het bedrag aanvullen tot de boekwaarde”.
–Een van de manieren om extra inkomsten af te dwingen is verhogen van de huren. De wooncorporaties als belastingdienst.
Of mevrouw dan nog zo’n bofkont is mag blijken uit de volgende blogs. In het rood graag. Bloedrood.
ANH Jansen
25 april 2014 / 18:56