Boter op het hoofd
Van een paar kanten krijg ik de vraag voorgelegd of ik vind dat Paul Smits een nieuwe kans verdient als interim-directeur bij de noordelijke ziekenhuisorganisatie Zorgpartners Friesland. Voor degenen bij wie het belletje nog niet rinkelt: Smits was in het Maasstad Ziekenhuis bestuurlijk verantwoordelijk voor de verstrekkende gevolgen van het uitbreken van de Klebsiella-bacterie. En hij was degene die Lucia de B. aangaf. Het duurde lang – heel lang – voordat duidelijk werd dat zij onschuldig was, maar toen waren haar leven en haar gezondheid inmiddels verwoest. Smits getuigde geen spijt. “Ik zou het zo weer doen”, zei hij (Skipr Magazine, april 2010).
Wander Blaauw, bestuursvoorzitter van Zorgpartners Friesland, heeft dus in ieder geval ongelijk als hij zegt dat Smits een tweede kans verdient (Medisch Contact, 8 mei). Het is zijn derde kans. En ik merk bij mijzelf dat ik enorme moeite heb met het antwoord op de vraag of iemand een derde kans verdient. Het Amerikaanse credo ‘three strikes and you’re out’ is misschien zo gek nog niet. Een medicus die fouten maakt kan uit het ambt worden ontzet. Waarom zou dit dan voor een bestuurder in de zorg niet kunnen gelden?
Afgezien daarvan vind ik dat Smits de wijsheid had kunnen opbrengen om de eer aan zichzelf te houden en te bedanken voor de functie. Zijn boodschap in het Skipr-artikel dat hij door de zaak van Lucia de B. harder is geworden, was echter al een vooruitwijzing dat hij dit niet zou doen. Dan blijft dus alleen de conclusie over dat Blaauw slimmer had moeten zijn. Hij stelt dat zijn keuze voor Smits Zorgpartners Friesland geen imagoschade zal brengen. De talloze reacties die het bericht over Smits’ benoeming op internet uitlokt, laten zien hoe naïef die gedachte is.
