Buitenlandselectie – Dilemma’s

Eens in de maand plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met gezondheidszorg en gezondheid. Met dit keer zes bijdragen die elk een openhartig licht werpen op soms heel persoonlijke problemen, afwegingen en dilemma’s in de medische-beroepsuitoefening. (Voor dagelijkse buitenland-links, volg mij via Twitter @flipvuijsje.)

Working as a mental health nurse drained me of compassion
In The Guardian, uit Groot-Brittannië, dit sombere relaas geschreven door een psychiatrisch verpleegkundige die met heimwee terugkijkt naar de dag, achttien jaar geleden, waarop zij voor het eerst aan het werk ging. Sindsdien is de werk- en regeldruk zozeer toegenomen dat “the precious commodity of time no longer exists for us”, en heeft zij de professie verlaten. Met als hoofdreden, dat zij merkte dat ze het niet langer meer kon opbrengen om compassie met patiënten te voelen – en “this is not the type of nurse I want to be.”

My nervous breakdown made me doubt my patient’s depression
Uit dezelfde Guardian dit verhaal van een (anonieme) arts, met een ander vertrekpunt maar met een afloop die raakvlakken heeft met het vorige onderwerp. Op zijn 23ste viel deze jonge dokter ten prooi aan een ernstige depressie, die hem jarenlang verhinderde om zijn vak uit te oefenen. Uiteindelijk kwam hij er zelf weer bovenop. Maar in plaats van dat hij, na deze moeilijke periode, méér empathie voelde met patiënten met vergelijkbare problemen, bleek juist het tegendeel het geval.

The day my therapist dared me to have sex with her
Zorgprofessionals, ook in de psychosociale hoek, mogen één grens nooit overschrijden, hierover is iedereen het wel eens. Maar wat te doen, als je therapeut (vrouw, extreem aantrekkelijk) je openlijk uitdaagt om samen toch dit pad in te slaan? Op Narratively, een website voor non-fictieverhalen, dit verslag van een waargebeurd therapeutisch traject. Dat overigens minder voorspelbaar verloopt dan je als lezer aanvankelijk misschien denkt.

A doctor at his daughter’s hospital bed
Wat je als zorgprofessional, en zeker als arts, ook nooit moet doen, is je eigen gezinsleden behandelen. En wat je al helemáál niet moet doen, is je hinderlijk gaan bemoeien met het werk van diegenen, zoals andere artsen, aan wie de zorg voor een naaste verwant van jou wél is toevertrouwd. Tenzij je dus aanleiding ziet om dit tóch te doen – en dit niet altijd zonder goede reden… Leuk is dit soort situaties natuurlijk nooit. “I never again want to step in to rescue someone I love”, schrijft deze niet langer praktiserende chirurg, in een voorpublicatie in The New York Times uit zijn zojuist verschenen memoires. “But I will, if I have to.”

The question doctors fear most
Ranjana Srivastava is oncoloog in Australië. In opnieuw The Guardian schrijft zij bijna wekelijks over haar professionele ervaringen, met een column die zowel heel persoonlijk als heel verhelderend is. Een aanrader dus om te blijven volgen. Dit keer schrijft Ranjana over een ultiem existentiële vraag, gesteld door patiënten, waar ook zij zelf regelmatig mee geconfronteerd wordt. En over het antwoord dat zij, in een specifiek beschreven situatie, zonder aarzeling hierop gaf.

Slipping away
Een heel ander onderwerp, met een heel andere invalshoek, al meteen krachtig samengevat in de inleidende twee zinnen: “Jo Aubin has Alzheimer’s. He’s 38.” Dit verhaal, uit het Canadese weekblad Macleans, speelt zich af in Ontario, en neemt ons mee in de wereld van een zeldzame, genetisch bepaalde variant van deze aandoening, die op al relatief lage leeftijd toeslaat. Met een indringend, aangrijpend beeld van hoe dit ziekteproces verloopt, en van de impact op zowel de patiënt als diens naasten. En met, maar dit terzijde, één extra dimensie die vooral liefhebbers van Pearl Jam zal aanspreken.

Delen