Buitenlandselectie: Germanwings

Eens per vier weken plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte/gezondheid en gezondheidszorg. Dit zijn vooral ‘verhalende’ teksten, meestal van wat langere adem, en meer geschikt voor in de lees- of leunstoel dan voor achter het bureau. (Voor dagelijkse buitenlandselecties: volg mij via Twitter @flipvuijsje, of via het mede door mij samengestelde VWS International Health Care Board.)

The Real Story of Germanwings Flight 9525
Op 24 maart is het een jaar geleden dat in de Franse Alpen een Duits verkeersvliegtuig doelbewust werd gecrasht. Deze combinatie van moord en zelfmoord kostte 144 onschuldige passagiers, onder wie een groep schoolkinderen, het leven. GQ Magazine brengt een nauwgezette reconstructie, niet alleen van er op die fatale dag zelf gebeurde maar ook van wat eraan voorafging en van de (juridische) nasleep. Met veel aandacht voor het psychiatrisch dossier van de aan dit drama schuldige co-piloot. En voor de manier waarop diens artsen, en diens werkgever Lufthansa, hiermee zijn omgegaan, en voor de kritische vragen die dit oproept.

Cancer cons, phoney accidents and fake deaths: meet the internet hoax buster
‘Munchausen by internet’ is een nieuw fenomeen van deze tijd: mensen die via social media, blogs, et cetera, verzonnen ziekteverhalen de wereld in sturen. Taryn Wright was begin-dertiger en woonde in Chicago, toen ze in 2012 toevallig op één geval stuitte dat meteen haar wantrouwen losmaakte. Dit was het begin van een gedreven campagne om dit soort bedrog te ontmaskeren en aan de kaak te stellen. Met serieus succes, maar ook met deels onverwachte implicaties. Na verloop van tijd werd duidelijk dat de mensen die dit doen, soms eerder hulp nodig hebben dan publiekelijke veroordeling. Maar ook: dat niet iedereen die zich bij Taryns acties aansloot, en meehielp, dit deed met de beste motieven. Allemaal te lezen in dit uitgebreide verhaal in The Guardian.

The Woman Who Makes Prosthetic Pinkies for Ex-Yakuza Members
Op de verhalen-website Motherboard deze bijdrage vanuit het Verre Oosten. Voormalige leden van de Yakuza – zeg maar: de Japanse maffia – die een nieuw en rechtschapen leven willen gaan leiden, lopen tegen één probleem aan. Vaak zijn ze blijvend als ex-yakuzi herkenbaar doordat een deel van een pink is geamputeerd – een gangbare manier van disciplinering bij overtreding van interne Yakuza-regels. Voor Yukako Fukushima in Osaka is het een persoonlijke missie om dit soort mannen te helpen. Zijn is van beroep prothesemaker, en maakte de afgelopen tien jaar honderden perfect ontworpen en perfect passende namaakpinken. Aanvankelijk ondervond ze veel tegenwerking vanuit een samenleving die weinig op heeft met de idee van reclassering, maar in 2014 ontving ze voor haar werk een prijs van de Japanse regering.

By the time you read this, I’ll be dead
John Hofsess overleed op 29 februari in een levenseindekliniek in Bazel, Zwitserland, om kwart voor drie ’s middags Amerikaanse oostkusttijd – exact volgens plan. Meteen daarop verscheen op de website van Toronto Magazine zijn getuigenis van jarenlang ‘right to die’-activisme. Het heeft tot februari 2015 geduurd voordat het Supreme Court of Canada bepaalde dat een algemeen verbod op ‘physician assisted suicide’ ongrondwettelijk is. In zijn postuum verschenen artikel doet Hofsess, die van beroep onder meer filmcriticus was, in confronterend detail verslag van hoe hij zelf tussen 1999 en 2001 acht mensen hielp te overlijden, onder wie Canada’s ‘onofficiële dichter der vaderlands’ Al Purdy.

 What I wish Stephen Fry understood about mental health
Dit artikel uit het Engelse tijdschrift The Spectator is geschreven door Richard Betall, hoogleraar klinische psychologie aan de University of Liverpool. Het is een open brief aan de bekende schrijver en acteur, die kort geleden het middelpunt was van een recente BBC-documentaire, The Not So Secret Life of a Manic Depressive: Ten Years On. Hierin gaf Stephen Fry voor de tweede keer in een decennium openhartig inzicht in zijn persoonlijke lijdensweg van zware psychische problemen. Professor Betall toont respect voor Fry’s moed, en voor zijn goede bedoelingen. Maar hij maakt ernstig bezwaar tegen de eenzijdigheid waarmee bipolaire stoornis in deze documentaire wordt neergezet als iets dat genetisch bepaald is. En tegen het ontbreken van aandacht voor persoonlijke levenservaringen als vaak vastgestelde (mede-)oorzaak. En omdat dit van alles te maken heeft met keuzes in therapie en met prioriteiten in onderzoek, is dit geen vrijblijvende mediakritiek. Dus: “Please continue with this important work. But please, from now on, do so in a more balanced way.”