Buitenlandselectie: stelselvragen

Eens per vier weken plaats ik hier een selectie van links naar opmerkelijke nieuwe artikelen, afkomstig uit Engelstalige kwaliteitsmedia, over onderwerpen die te maken hebben met ziekte, gezondheid en gezondheidszorg. Doorgaans zijn dit echt ‘verhalende’ teksten, over specifieke gebeurtenissen en personen. Dit keer ligt de focus anders: op het functioneren van zorgstelsels, zoals bekend een onderwerp waarover veel en heftig van mening kan worden verschild.

Accident and emergency
Hét inspirerende voorbeeld voor het Nationaal ZorgFonds-idee van de SP, is de National Health Service in Engeland: ‘single-payer’, helemaal betaald uit belastingopbrengsten, gerund door de overheid zonder rol voor zorgverzekeraars. Dit achtergrondartikel uit The Economist van deze week, werkt in dit licht nogal ontnuchterend. Verre van ‘the envy of the world’, staat de NHS voor een hooguit middelmatig zorgstelsel. Slecht scorend op belangrijke indicatoren, en langzaam maar zeker wegzakkend in een financieringscrisis van ijzingwekkende dimensie. Eén belangrijke oorzaak is het vasthouden aan verouderde organisatie- en beloningsmodellen. Maar zeker zo belangrijk is structureel geldgebrek als zodanig. Wie kennelijk maar weinig geld over heeft voor zorg, zoals de Britse belastingbetaler met zijn internationaal magere 7,3 procent van het bruto binnenlands product, die krijgt vanzelf: te weinig zorg, van te weinig kwaliteit.

How Trump Ended the Obamacare Debate
Vanaf het moment waarop, voorjaar 2010, Amerika’s Affordable Care Act werd ingevoerd, of wel Obamacare, heeft de Republikeinse Partij het terugdraaien hiervan steeds als politiek speerpunt nummer één gehanteerd. Ook van de huidige campagne voor het presidentschap is van tevoren voorspeld dat die vóór alles om Obamacare zou draaien. Maar hierbij is buiten Donald Trump gerekend. Als Republikeinse kandidaat blijkt hij in veel opzichten maling te hebben aan de politieke orthodoxie en ideologie van zijn eigen partij, ook als het gaat om Obamacare. Trump laat dit issue grotendeels liggen, met hooguit af en toe wat lippendienst. Je kunt dit opportunisme noemen, of pragmatisme, maar in elk geval voelt hij goed aan dat weer áf willen nemen van verzekerde zorg voor substantiële groepen vooral minder bedeelde Amerikanen, politiek erg onverstandig is. En of Trump nou in november wint of verliest, het langetermijneffect van zijn campagne, schrijft politiek commentator David Frum voor The Atlantic, zal zijn dat Obamacare een voorgoed gevestigde realiteit wordt, en de status van politieke splijtzwam van zich afschudt.

Race against time to save Romania’s health system
Bij alle discussie en soms ook geruzie over wat er aan ons Nederlandse zorgstel nou wel of niet deugt, is het goed om soms afstand te nemen. En om even te focussen op een land, ook in Europa en in de Europese Unie, met stelselproblemen die écht wat voorstellen. Vlad Voiculescu werd in mei minister van Gezondheidszorg in Roemenië. Deze 33-jarige econoom (jazeker) zonder politieke affiliatie heeft de reuzentaak om een zorgsysteem te hervormen dat in zijn eigen woorden vóór alles ‘feodaal’ is, ofwel: gericht op het beschermen van privileges. Eén groot probleem is dat van corruptie: ook onder medische professionals, die in Roemenië ‘fooien’ verwachten in ruil voor tijdige en serieuze aandacht voor een patiënt. Een probleem dat, niet verrassend, hand in hand gaat met een heel laag niveau van reguliere beloning. Een ander groot vraagstuk, dat al Voiculescu’s aandacht en actieve betrokkenheid had voordat hij minister werd, is dat van niet-beschikbaarheid van belangrijke geneesmiddelen, onder meer voor kanker. En nog weer een andere kernprobleem, is de totale willekeur waarmee binnen het Roemeense zorgstelsel houders van gevestigde posities, zoals ziekenhuisbestuurders, kunnen doen en laten wat ze willen. Allemaal te lezen in dit boeiende profiel in de Europese editie van Politico, een Amerikaans journalistiek project dat focust op onderwerpen van politiek en beleid.

Health Care Is a Business, Not a Right
Megan McArdle is invloedrijk columnist van Bloomberg View. De titel boven dit artikel van haar, van afgelopen augustus, zal veel wenkbrauwen hebben doen fronsen, wat ook vast zo door haar is bedoeld. Want zelfs in meer rechtse en conservatieve kring, is het voor velen een uitgemaakte zaak dat ‘geld verdienen (aan)’ en ‘gezondheidszorg’ niet samen mogen gaan. Het grootste deel van deze column ontleedt de denkfouten en de hypocrisie die ten grondslag liggen aan deze als moreel-hoogverheven geldende gedachte. Aangevuld met persoonlijke herinneringen aan hoe de auteur, zelf Amerikaanse, in Engeland belandde in een zorgdebat dat nog eens extra duidelijk maakt hoe graag ook mensen die beter horen te weten, hun hoofd vanzelf in het zand steken ter omzeiling van ‘niet-correcte’ waarheden.

Doctors usually think bigger hospitals offer better surgery. Turns out, we’re wrong.
Tot slot twee artikelen die vraagtekens plaatsen bij veelbepleitte strategieën om het functioneren van zorgsystemen te verbeteren. Andrew M. Ibrahim is als chirurg verbonden aan de University of Michigan. Een simpele vraag van zijn moeder, “Waar kan ik het beste mijn galblaas laten verwijderen?”, was voor hem aanleiding om samen met collega’s nader te onderzoeken of het echt waar is dat grote en gespecialiseerde ziekenhuizen betere operatieresultaten hebben dan kleinere, regionale en algemene ziekenhuizen. De uitkomst was dat voor hoogcomplexe ingrepen dit inderdaad zo is. Maar níet, en dit was zeker niet van tevoren verwacht, schrijft dokter Ibrahim voor nieuws- en analysewebsite Vox, als het gaat om meer routinematige ingrepen zoals verwijdering van galblaas of blindedarm. Die kunnen net zo goed of beter in de regio worden gedaan ­– en dit ook nog eens tegen lagere kosten.

Why doctors should not be paid by results
Het laatste woord over dit onderwerp, ‘beloning op basis van uitkomsten’, zal het beslist niet zijn, deze opiniebijdrage voor The Conversation, publicatieplatform voor universitaire experts uit de Angelsaksische wereld. Maar het is hoe dan ook interessant om te lezen, in dit door drie auteurs geschreven artikel, hoe een groot en vooral ook duur project om in het Verenigd Koninkrijk huisartsen te gaan belonen op basis van uitkomstindicatoren, beslist niet het resultaat heeft opgeleverd waarop van tevoren was gehoopt. De verklaring? ‘Medicine is complicated.’ Wat zich in dit geval specifiek doet gelden door een structurele discrepantie tussen de context voor klinisch onderzoek waarop dit soort experimenten is gebaseerd, en de echte medische praktijk van alledag.