Buitenlandselectie – tegendraads (2)

Twee weken geleden plaatste ik hier links naar vijf ‘tegendraadse’ artikelen, afkomstig uit de Verenigde Staten, die elk een conventionele (zorg)waarheid onderuithaalden. Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar er is kennelijk iets met de Amerikaanse journalistiek dat, meer dan elders in de Westerse wereld, aanzet tot dit soort ‘kritische’ producties. Tot confrontatie met conventionele ideeën en oordelen die soms vooral ook zo invloedrijk zijn door toedoen van de mediawereld zelf. Daarom deze week opnieuw (nog één keer) zes van dit soort publicaties.

Empathy: overrated?
‘Andermans pijn voelen’ heeft een sterke reputatie, mede aangewakkerd door de retoriek van sommige Amerikaanse presidenten. Ook in de gezondheidszorg is ‘empathie’ een steeds krachtiger bepleitte attitude, Maar is dit wel zo’n ondubbelzinnig goeie zaak? Nee, vinden cognitief psycholoog Paul Bloom en neurowetenschapper Richard Davidson van de Universiteit van Wisconsin. Empathie, of in elk geval een teveel daarvan, kan iemands aandacht contraproductief vernauwen, en hierdoor afleiden van belangrijker zaken. En kan aanzetten tot acties die in wezen irrationeel zijn.

You can do it, baby!
“You can be anything”: in dit leven, en in je toekomstige loopbaan, áls je er maar voldoende in gelooft! Dit is intussen een cliché, enthousiast de wereld ingepraat door mensen die hiervan zelf ogenschijnlijk het bewijs leverden, zoals de Oprahs, en de Steve Jobsen. Hierin luidkeels bijgevallen door allerlei goeroes uit het sprekers- en zelfhulpcircuit. Punt is alleen: zo werkt het niet. Veruit de meeste mensen worden later níet wat ze in hun stoutste dromen ambieerden. En verstandige ouders zien dit onder ogen, zadelen hun kinderen niet op met onrealistische toekomstverwachtingen, en helpen zo om later allerlei teleurstelling en frustratie te voorkomen. Mooi artikel, uit Aeon magazine.

Is your fear of radiation irrational?
Radioactieve straling had altijd al een slechte naam. Maar sinds de ramp, in 2011, in Fukushima in Japan is dit nog eens vele malen erger geworden. Maar is die angst niet voor een flink deel overdreven? Ja, vindt de auteur van dit artikel, dat verscheen in een onverdachte uitgave, namelijk Mosaic van de Wellcome Foundation. Waarbij we en passant worden meegevoerd naar een wel heel bijzonder kuuroord, twee kilometer diep in de Radhausberg in Oostenrijk.

Cheeseburger ethics
“Are professional ethicists good people? According to our research, not especially”, schrijft filosoof (en zelf ethicus) Eric Schwitzgebel in opnieuw Aeon magazine. Verstand hebben van ethiek is tegenwoordig een vak apart, met ook in het medische domein een stevig gevestigde vertakking. Maar hoe ‘ethisch’ zijn ethici eigenlijk zélf, in hun feitelijk gedrag? En: hoe belangrijk is dat eigenlijk? Het antwoord op de eerste vraag blijkt: niet meer of minder dan gewone mensen. Maar het zwaartepunt van dit artikel zit in het antwoord op die tweede vraag: jazeker, dat is best belangrijk. En de ontwijkende antwoorden die veel ethici zelf geven, ook rond vragen als ‘Hoe vaak belt ú eigenlijk met uw moeder?’, schieten wezenlijk tekort.

Meds don’t make women crazy – trauma does
Het is een populair geluid in veel publieksmedia: vooral vrouwen slikken te veel geneesmiddelen, zeker als het gaat om stress en depressie. Psychofarmaca hebben een slechte reputatie, net als ‘Big Pharma’ in het algemeen. Maar soms zijn er stemmen, van ervaringsdeskundige patiënten, die hierbij niet langer willen zwijgen. Zoals deze schrijfster voor The Daily Beast. Als kind was zij slachtoffer van verkrachting, en ze blijft ook voorgoed hierdoor getekend en vatbaar voor post-traumatic stress disorder. Maar ze is ook: in staat om hier mee te leven, “to get up and move on with my day, meeting deadlines and laughing with friends and family”. Met als laatste zin: “Medication gave me that superpower.”

I used to think pet insurance was a ripoff. Here’s why I changed my mind
Een ziektekostenverzekering voor je hond of kat – hoe gek kunnen mensen zich laten maken? Een typisch voorbeeld van malafide aansmeerpraktijken van de duistere wereld van ‘Big Insurance’. En in de nuchtere woorden van Amerika’s grootste consumentengids: “Pet insurance: rarely worth the price.” Zo dacht ook Sarah Kliff hier over, zelf zorgspecialistisch redacteur bij Vox en sinds vorig jaar bazin van rescue beagle Spencer. Totdat ze zich serieus in het aanbod van polissen ging verdiepen, wat tot een nieuw en beter inzicht leidde. Niet alleen over ‘pet insurance’, maar ook over ‘verzekeren’ als zodanig – een onderwerp waarover de meeste mensen zichzelf, schrijft Sarah Kliff, ‘de verkeerde vragen stellen’.