Code nood

Op social media reageren mensen verbaasd en ook wel verontwaardigd op een passage uit een interview van Tubantia met bestuursvoorzitter Jan den Boon van Medisch Spectrum Twente. Hij zegt: “Alleenstaande patiënten krijgen de vraag of er mantelzorg voor ze is die de verdere thuiszorg op zich zou kunnen nemen. Is iemand alleenstaand en is er geen mantelzorg, dan wordt er niet geopereerd, ook al is de ingreep urgent.”

De verontwaardiging is begrijpelijk, want Den Boon schetst een nachtmerriescenario. Toch is zijn keus te verantwoorden. Als patiënten na een ingreep nazorg nodig hebben en die kan buiten de ziekenhuismuren niet worden geboden, dan kan het ziekenhuis ze niet ontslaan. We kennen dit als de verkeerde bed problematiek. Een situatie waarover ook in de jaren negentig van de vorige eeuw al werd gediscussieerd, maar toen hadden we geen coronacrisis. Nu we die wel hebben, zijn ziekenhuisbedden en -personeel kostbare juweeltjes.

‘Een land zonder acute zorg is een land in acute nood’

Om dezelfde reden is het niet alleen verdedigbaar wat Den Boon doet, maar is het ook goed dat hij er in een krant – een publieksmedium – over vertelt. Het drukt ons met de neus op de feiten. Net zoals longarts Sander de Hosson dat op Twitter doet met dit: ‘Gek dat bij code zwart (geen IC-bed meer beschikbaar) mensen denken dat er gekozen moet worden tussen mensen. Bij geen IC-bed gaan ze allebei niet naar de IC’. Of critical incident manager Andrea Walraven-Thissen op LinkedIn met: ‘Als in jouw regio de acute zorg op is dan ga je net zo dood door een hartinfarct als door Covid-complicaties. Een land zonder acute zorg is een land in acute nood’.

Code zwart of niet, code nood is een feit.