Communicerende vaten
Er wringt iets aan de berichtgeving over de noodzaak om het aantal opleidingsplaatsen fors op te schalen om de personeelstekorten in ziekenhuizen op te vangen. In de eerste plaats deze opmerking van Marjolein Tasche (bestuursvoorzitter Franciscus Gasthuis & Vlietland): “De verwachting was niet dat de zorgvraag en complexiteit van de zorg zó zouden toenemen. We wisten ook niet dat er enorm bezuinigd zou worden op de verpleeghuiszorg, waardoor oudere mensen langer thuis blijven en uiteindelijk een grotere zorgvraag hebben.”
Nee, wisten we die twee dingen werkelijk niet? De Volksgezondheid Toekomst Verkenningen van het RIVM hebben de lijnen naar de toekomst toch altijd wel heel mooi inzichtelijk gemaakt. En het kabinetsbeleid om ouderen langer thuis te laten wonen is niet van gisteren.
Het beleid om ouderen langer thuis te laten wonen is niet van gisteren
Maar dat is niet het enige dat er wringt. Het zit ook in die grotere zorgvraag van ouderen die langer thuis blijven wonen waarover Tasche het heeft. Dat ouderen langer thuis blijven wonen en alleen nog bij hoge zorgzwaarte in het verpleeghuis worden opgenomen is waar. Maar is daarmee ziekenhuisbehandeling altijd de juiste route bij de toenemende kwetsbaarheid van de ouderen in de thuissituatie? Ik ben benieuwd hoe specialisten ouderengeneeskunde tegen die vraag aankijken.
Ook dan zijn we er niet. De berichtgeving vermeldt dat het probleem voor de ziekenhuizen vooral zit in een tekort aan verpleegkundigen. Prachtig als de ziekenhuizen nu versterkt willen gaan inzetten op het opleiden van verpleegkundigen, maar hadden we die niet ook juist nodig voor verpleeghuiszorg en in de wijk? Het Capaciteitsorgaan stelt dat het onzeker is of de forse extra instroom in de praktijk gerealiseerd kan worden. Dat is een fraai understatement. Maar mocht het toch lukken, dan laat zich voorspellen wat dit betekent voor verpleeghuizen en de wijkverpleging.