Consequent

Als apotheken in het nieuws zijn, is dit regelmatig negatief. Zo moest er vorige week eentje dicht, in Culemborg, vanwege onvoldoende controle op recepten en veel te lange wachttijden. Zoiets maakt geen goeie indruk, zelfs al is dit niet meer dan een uitzonderlijk geval.

Hetzelfde geldt voor recente berichten over financiële problemen door teruglopende omzet bij veel apotheken, waarvan er steeds meer verlies draaien. Dit komt, aldus de KNMP, door de overhaaste invoering van marktwerking afgelopen januari, en door het terughoudende contracteringsbeleid van verzekeraars. Maar in minstens één mediacommentaar werd dit meteen gereduceerd tot “van de apothekers moeten we dus meer pillen gaan slikken.”

Dat de branche een positief imago belangrijk vindt, bleek in 2010 nog uit de grote publiekscampagne ‘Vraag het de apotheker!’. Die moest burgers duidelijk maken dat een apotheek veel meer is dan alleen een afhaalpunt voor geneesmiddelen. En dat apothekers deskundige en betrokken zorgverleners zijn, met een eigen toegevoegde waarde in het informeren over medicijngebruik.

Wat dan niet helpt, zijn berichten van het soort dat afgelopen mei in de wereld kwam na een enquête in opdracht van CZ. Een derde van de ondervraagde patiënten antwoordde dat hun apotheek geen uitleg geeft over verstrekte medicijnen, en twee derde meldde dat na twee weken ook niet wordt gevraagd of het medicijn heeft gewerkt.

Klopt, nuanceerde in een reactie de KNMP. De werkdruk in de apotheken is immers zo hoog geworden, door allerlei bezuiniging en regelgeving, dat je dit soort effecten alleen maar kunt verwachten. Maar wat in de beeldvorming toch primair blijft hangen, is die initiële berichtkop ‘Apothekers controleren medicijngebruik nauwelijks’.

Maar soms biedt zo’n moment van controverse ook een pósitieve kans. Het nieuwe door minister Schippers ingestelde verbod om op de verpakking van homeopathische middelen onbewezen therapeutische claims te vermelden, vestigde in de media ook opnieuw de aandacht op het feit dát veel apothekers die middelen in het schap hebben.

Onder hen zijn er vast veel die er zelf van overtuigd zijn dat die middelen hooguit als placebo werken. Sommigen zullen hun klanten ook netjes hierover adviseren, maar dan nog klopt hier iets niet. Dat ‘veel klanten die middelen nu eenmaal willen’, is geen voldoende reden om dan maar iets te gaan leveren waarvan je zelf weet dat het niet deugt. Net zo min als een uit overtuiging ‘gangbaar werkend’ arts zich niet zal lenen voor handoplegging, aderlating of gebedsgenezing – ook niet als een patiënt hierom vraagt.

Wie hier als klant geen genoegen mee neemt en toch homeopathie wil, kan hiervoor altijd nog moeiteloos elders terecht, zoals bij de drogist. En een nieuwe consequentheid van ‘overtuigd gangbare’ apothekers, kan alleen maar resulteren in meer vertrouwen en meer respect.