Controle

Vanmorgen stuurde een collega in onze redactieappgroep een foto van een bekertje automaatkoffie uit VvAA’s hoofdkantoor ’t Hart in Utrecht. Zelf ben ik daar sinds maart 2020 slechts één keer geweest om een vergadering bij te wonen. Daarvoor werkten we thuis vanwege de COVID-19-maatregelen en daarna (toen gedoseerd weer collega’s richting kantoor gingen) bleef ik thuis vanwege het ‘wegtrekkertje’ dat mij een jaar geleden overviel en waarvan ik nog herstellende ben. Gelukkig leent een groot deel van ons werk zich goed voor thuiswerken, al heeft ‘managing by whatsapp’ wel grenzen. Maar we redden we het wel.

Als (enigszins) controlebehoeftig type heb ik het afgelopen jaar opnieuw mogen ervaren dat het leven zijn eigen gang gaat en dat wij mensen er maar weinig vat op hebben. Ik nam (en neem) COVID-19 en de maatregelen ertegen uiterst serieus, maar werd al doende onderuit gehaald door neuritis vestibularis. En zo heeft ieder zijn/haar voorbeelden.

‘Alle adviezen ten spijt; controle over het leven verkrijgen we er niet mee’

Alle belangrijke (leefstijl)adviezen ten spijt; controle over het leven verkrijgen we er niet mee. Je kunt jong en gezond in een BBQ-tent staan en door een vrachtwagen worden overreden. Of er vallen bommen op je hoofd en als je die overleeft, mag je in het rijke Nederland – waar gefrustreerde boeren en burgers de nationale vlag op zijn kop hangen – buiten onder een partytent slapen. Waar je (hoe beschamend!) medische zorg ontvangt van Artsen zonder Grenzen. 

De mens heeft nauwelijks controle, maar in Nederland zijn de meesten van ons toch bevoorrecht. Zelfs met de huidige inflatie, een eventuele nieuwe golf besmettingen die mogelijk onze zorginfrastructuur opnieuw gaat overspoelen én een zorgakkoord dat mijns inziens zaagt aan de basis van onze gezondheidszorg. In de wetenschap dat het hier desalniettemin (veel) beter is dan elders, ga ik dat belabberde evenwicht van mij deze herfst gewoon weer te lijf met de fysiotherapeut. En de hoge energierekening met een extra dekentje op de bank. Bij kaarslicht, in gezelschap van dierbaren en met een goeie kop koffie, bedenken we misschien wel wat constructiefs tegen bovenbeschreven complexe toestanden. En anders plukken we toch op z’n minst de dag.

Delen