Crisisberaad

Een scherpe reactie op het nieuwsbericht op Medisch Contact over het aftreden van het bestuur van de V&VN: ‘Top, goed besluit. Dat zouden meer bestuurders en besturen moeten doen.’

Dat het een goed besluit is van het V&VN-bestuur is duidelijk, het had geen andere keus meer. De bestuursleden hebben té veel rode vlaggen gemist in de discussie over het wetsontwerp BIG II en de hieraan gekoppelde overgangsregeling. Scheidend bestuurder Henk Bakker geeft dit ook ruiterlijk toe in een verklaring op de website van de vereniging: niet de juiste keuzes gemaakt, de achterban niet voldoende kans gegeven om zich erover uit te spreken. Er rijst het beeld uit op van een bestuur dat ergens onderweg het contact met de werkvloer volledig is kwijtgeraakt. Op het oog tamelijk onvoorstelbaar, gelet op de discussie die zich op social media al geruime tijd afspeelde over het onderwerp en die gaandeweg steeds feller werd, maar wel een feit.

Een bestuur dat het contact met de werkvloer volledig is kwijtgeraakt

Juist dat maak het tweede deel van die reactie op Medisch Contact – ‘Dat zouden meer bestuurders en besturen moeten doen’ – zo scherp. Is het V&VN-bestuur het enige bestuur van een beroepsvereniging in de zorg dat te ver van zijn achterban af is komen te staan? Of zijn er meer beroepsgroepen in de zorg die vraagtekens plaatsen bij de manier waarop hun beroepsvereniging hun belangen vertegenwoordigt? Dit is een goed moment voor andere beroepsverenigingen in de zorg om het eigen handelen eens kritisch tegen het licht te houden en aan de achterban te vragen: ‘Doen wij eigenlijk wel wat jullie van ons verwachten?’