De kwaliteitsuitdaging
De Nederlandse Vereniging voor Cardiologie (NVVC) roept zorgverzekeraars op alle ziekenhuizen te contracteren die voldoen aan de normen voor PCI- en ICD-centra. Maar een aantal zorgverzekeraars ziet deze normen als minimumeis en stelt daar bovenop aanvullende criteria. Dat mag niet, stelt de NVVC; de normen moeten volstaan.
Het is de vraag in hoeverre het standpunt van de NVVC houdbaar is. Een voorbeeld uit de openbare farmacie om te illustreren wat ik bedoel. Een aantal zorgverzekeraars heeft de openbare apotheken verschillende contractmogelijkheden geboden. Wie aan de minimale kwaliteitseisen voldoet, krijgt een standaardcontract. Wie aan aanvullende eisen voldoet, krijgt een hogere beloning. Stel nu dat in één gebied veel openbare apotheken aan de aanvullende kwaliteitseisen voldoen en dus voor die hogere beloning in aanmerking komen. En stel nu dat hun aantal voldoende is om de zorgverzekeraar te garanderen dat hij aan zijn zorgplicht kan voldoen. Is het dan voor de zorgverzekeraar nog zinvol om de apothekers in datzelfde gebied te contracteren die slechts aan de minimale kwaliteitseisen voldoen?
Het enige reële antwoord is nee. Kwaliteit is geen statisch gegeven, maar een voortdurende opwaartse spiraal. Wat vandaag de norm is, kan morgen onder de maat zijn. De NVVC kan zich hierover verbazen of boos maken, maar ze kan zich er ook door laten uitdagen. En het is terecht als de zorgverzekeraar dit doet.
