De onontwarbare knoop

Een van de meest gestelde vragen rondom het Kamerdebat gisteren over artikel 13 van de Zorgverzekeringswet was: “Wat zei Lea Bouwmeester nou precies?” Doen de zorgverleners maar wat, of zijn het juist de zorgverzekeraars die maar wat doen? Ik weet het niet, maar het lijkt er toch vooral op dat iedereen in de zorg maar wat doet omdat niemand goed naar elkaar luistert.

Ik ben er wel van overtuigd dat iedereen dit vanuit zijn eigen perspectief met de beste bedoelingen doet, en ook met het serieuze doel de zorg structureel beter te maken. Het probleem is alleen dat alle betrokken partijen elkaar dreigen te overschreeuwen, zonder zich voldoende in het perspectief van de ander te verplaatsen. Tegelijkertijd is iedereen in het veld er ook nog eens van overtuigd dat wat hij vanuit zijn eigen perspectief zegt het beste is voor de patiënt.

Het gevolg is dat iedere partij vanuit zijn eigen uitgangspositie staat te touwtrekken aan dezelfde knoop en dat die knoop hierdoor alleen maar strakker komt te zitten. Ironisch genoeg doet iedereen dit in de stellige overtuiging dat zijn eigen getouwtrek de beste manier is om die knoop los te krijgen. Nog ironischer is dat iedereen waarschijnlijk voor een deel wel gelijk heeft, maar niemand helemaal. Ondertussen krijgt het getrek een steeds meer verbeten karakter en vallen over en weer steeds hardere woorden.

Welke mediator helpt ze om het touw los te laten en vanuit gedeeld perspectief naar de knoop te gaan kijken? Die knoop is de patiënt, en die is niemands eigendom.

Delen