Deeloplossing
“Eenmaal in het ziekenhuis is het lastig voor ouderen om er nog uit te komen”, zegt GroenLinks Tweede Kamerlid Corinne Ellermeet. Daar heeft ze gelijk in. De kans is groot dat zo’n oudere een delier krijgt en dat hij in veel slechtere conditie het ziekenhuis uit komt dan hij erin gaat.
Maar Ellermeet ontkracht met dat zinnetje wel onbedoeld een beetje haar eigen pleidooi om binnen een ziekenhuis tot een aparte eerstehulppost voor ouderen te komen, terwijl dit toch een interessante deeloplossing kan zijn.
Waarom deeloplossing? Omdat de professionals die op die ouderen-SEH werken niet alleen de inschatting moeten kunnen maken of de patiënt met een medische of een sociale indicatie wordt binnengebracht, maar ook een oplossing moeten kunnen bieden die daarop aansluit. Gaat het inderdaad om een medisch probleem, dan is die oplossing een ziekenhuisbed. Maar veel vaker gaat het om een noodsituatie waarin de huisarts geen andere uitweg ziet dat iemand aan de SEH aanbieden. De partner van de zorgbehoevende wordt ziek en kan even niet meer voor hem of haar zorgen. De kinderen wonen te ver weg, de buren zijn zelf te oud om iets te kunnen betekenen en het is negen uur ’s avonds.
Een ouderen-SEH kan nooit als op zichzelf staand zorgaanbod de oplossing bieden
Een ouderen-SEH kan in die situatie nooit als op zichzelf staand zorgaanbod de oplossing bieden. Wat achterliggend nodig is, is een structuur die waarborgt dat de patiënt snel op een juiste plaats terecht kan en niet alsnog in een ziekenhuisbed moet worden geplaatst als daarvoor geen medische reden bestaat. De ontwikkeling van die structuur vraagt om samenwerking tussen alle partijen die bij de zorg voor ouderen betrokken zijn: huisartsen, huisartsenposten, thuiszorg, wijkverpleging, verpleeghuizen en ziekenhuizen. De kern van die samenwerking dient te zijn: oplossingen bieden in de eerste lijn. Het ziekenhuisbed is een voor ouderen vaak een last resort.
1 reactie
Een deeloplossing voor wat? Voor sociale indicaties tot opname? Dat was in het verleden ook niet ongebruikelijk om te doen al werd het in de afgelopen jaren steeds lastiger. En inderdaad is een opname (in een ziekenhuis) niet voor elk probleem een oplossing maar soms is door de structuur -of beter het ontbreken van een goede structuur- in het netwerk er zo snel niet en andere oplossing.
Er lijkt een matige probleemanalyse te zijn gemaakt waarvoor dan dit als noviteit wordt gepresenteerd: Een Ouderen-SEH. Maar hoe kan een spoedeisende hulp afdeling de oplossing zijn voor een afbrekende zo niet afgebroken zorg voor ouderen? De thuishulp is geminimaliseerd, de verzorgingshuizen zijn verdwenen, de wijkverpleging is door marktwerking in fragmentjes verdeeld met wisselende capaciteiten(met of zonder 24 zorg verlening) en met een begrotingsplafond en voor overschrijding daarvan verantwoordelijk. De huisarts loopt nu al over en kan de care niet overnemen van alle uitgevallen voorzieningen. De eerstelijns bedden zijn onvindbaar als ze er al zijn.
Zelfs als deeloplossing kan de speciale OSEH niet meer dan een heel klein en smoezelig doekje voor het bloeden zijn. En hoe gaan we dat bemensen? En waar brengen we die OSEH onder? In het ziekenhuis dat dan de triage moet doen op welk bed iemand komt te liggen: een ziekenhuisbed of een ouderenzorg-bed? En waar is dan dat bed? In of bij de huisartsenpost? Die lopen nu al over. Verpleeghuizen? In ieder geval niet in de verzorgingshuizen want die hebben we weg bezuinigd met als argument dat ouderen er niet meer in willen.
Het voorstel toont helaas alleen aan dat gezondheidszorg niet overgelaten kan worden aan de politici want daar ontbreekt de kennis over de praktijk en visie op zorg op langere termijn. Gelukkig lees je in het stuk van groen links wel dat men ook elders wat wil veranderen maar niet dat men tot het besef komt dat deze OSEH het paard achter de wagen is. Herstel en vergroot de coherentie in de eerste lijn ipv deze op te breken met de religie van het marktdenken.
B. ter Keurst
15 september 2017 / 18:34