Dozenschuiver

De reumapatiënt vindt de apotheker een dozenschuiver. Maar diezelfde reumapatiënt geeft er wel de voorkeur aan zijn geneesmiddelen persoonlijk op te halen in de apotheek in plaats van deze te laten thuisbezorgen. Wie deze twee feiten met elkaar kan rijmen, mag het me hieronder uitleggen, maar ik begrijp het niet. Zeker niet als ik ook lees dat deze patiënten de lange wachttijden in de apotheek als hun grootste ergernis beschouwen. Moeten we hieruit de conclusie trekken dat reumapatiënten meer dan de gemiddelde bevolking interesse hebben in het kijken naar mensen die schuiven met dozen? Ik vind dat een interessant onderwerp voor promotieonderzoek, de Ig Nobelprijs waardig.

Ik kan moeilijk anders dan tot de conclusie komen dat het Reumafonds een onderzoek heeft verricht waarvan niemand veel wijzer wordt. Ook de bevinding dat slechts 22 procent van de reumapatiënten vindt dat de apotheker invloed heeft op de eigen therapietrouw is niet erg bruikbaar. Moeten we hieruit de conclusie trekken dat reumapatiënten eigenwijze mensen zijn die zich niet de les willen laten lezen door hun apotheker? Of moeten we eruit concluderen dat ze de apotheker er niet op durven aanspreken dat hij die rol van therapietrouwbewaker best wat actiever op zich mag nemen? Dat de apotheker die rol graag wil spelen is toch duidelijk, het is immers bij uitstek de inhoudelijke kant van het vak die zijn meerwaarde bepaalt.

Maar de meest interessante vraag vind ik eigenlijk de vraag die in het kader van dit onderzoek niet gesteld is; wat vinden andere patiënten dan reumapatiënten van de apotheker? Ik zie het vervolgonderzoek met belangstelling tegemoet.

Delen