Drama

‘Jij hebt een uitstekend gevoel voor drama’, zei mijn moeder vroeger
altijd nuchter, wanneer ik als rechtgeaard puber weer eens een ‘drama-
in-drie-bedrijven’ opvoerde. Maar ook later zei ze het nog weleens en toen een van onze eigen dochters dezelfde trekken begon te vertonen en ik daarover met mijn moeder sprak, zei ze gespeeld verbaasd: ‘Van wie zou ze dat nou hebben?’ Om direct daarop te laten volgen: ‘Het komt dus wel goed’.

Ze had gelijk; het kwam helemaal goed. De neiging om van elke mug een olifant te maken, heb ik tegenwoordig aardig onder controle. Een cadeautje van het leven: wie ouder wordt en meer ervaring heeft opgedaan, wordt vaak vanzelf wat rustiger. Want als de gevreesde wereldramp doorgaans uitblijft en slechts een overkomelijke hindernis blijkt, dan kun je de behoefte om ach en wee te roepen voortaan aardig bedwingen.

‘Je zou het niet zeggen, maar morgen wordt het vanzelf weer licht’

Tegenwoordig roep ik als ik om mij heen lichte paniek zie ontstaan vaak relativerend: ‘Jongens, je zou het nu niet zeggen, maar morgenvroeg wordt het vanzelf weer licht’. Om er nuchter aan toe te voegen: ‘En als dat niet zo is, merken we er niks meer van’. Natuurlijk helpt het niet in iedere situatie, maar zo’n opmerking zorgt vaak wel voor enige ontspanning bij de degene die zijn of haar gedachten met zich op de loop laat gaan. En het helpt ook mijn eigen neiging daartoe te beteugelen.

Ik moet toegeven dat het in het afgelopen jaar geregeld nodig bleek mezelf en ook de omgeving nuchter toe te spreken, want we bevinden ons in een ongekend lastige, soms angstige periode. Als individuen, als gezondheidszorg, als samenleving en als wereld. Soms grijpt de oncontroleerbaarheid ervan ons naar de keel. We willen grip krijgen op de situatie en op de gevolgen ervan, maar onze grip is beperkt, net als ons acceptatievermogen. Drama ligt op de loer. En toch wordt het morgen vanzelf weer licht. Heerlijk geruststellend. Ik wens u en de uwen een goed 2021.

Delen