‘Ik kijk niet meer naar de toekomst’

Hoe is het nu met verpleegkundige Mike Masselink? In maart 2020, destijds werkzaam in een verpleeghuis, belandt hij met COVID-19 aan de beademing op de intensive care. Tien weken later komt hij pas weer thuis. Hoopvol. “Maar er is sindsdien weinig veranderd.”

Als de overheid in maart 2020 maatregelen afkondigt tegen het oprukkende nieuwe coronavirus dat vooral het zuiden van het land teistert, lijkt het in het oosten nog ver weg. Op de afdeling waar Masselink werkt, wordt niemand van COVID-19 verdacht en wordt er nog onbeschermd gewerkt. “Het is onduidelijk waar en hoe ik besmet raakte”, vertelde de verpleegkundige in juni 2020 aan Arts en Auto. “Er waren wel wat ‘gewone’ zieken in de werk- en leefomgeving, maar er werd nog niet getest. En niemand werd zo ziek als ik.”

Want ziek werd hij: met een saturatie van 50 werd hij per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar kon hij nog net voor intubatie zeggen dat hij niet gereanimeerd wilde worden. “Als verpleegkundige kende ik de mogelijke uitkomst van een ‘geslaagde’ reanimatie.”

‘Ik kijk niet meer naar de toekomst’

Na bijna drie weken werd Masselink wakker op de IC. Aan de volledige beademing. Beangstigd, want: “Je bent er met je volle verstand bij.” Daarna volgde revalidatie in een kliniek en toen de verpleegkundige naar huis mocht, werd hem verteld dat het onduidelijk was of hij ooit volledig zou herstellen. Vier jaar later blijkt (vooralsnog) van niet.

Masselink is geëmotioneerd als hij vertelt over al de fysieke, cognitieve en psychische (rest)klachten waarmee hij kampt en over zijn leven dat in niets meer lijkt op dat van voorheen. Regelmatig valt het gesprek daarom stil. “Achteraf gezien hebben ze mij te vroeg uit het kunstmatige coma gehaald”, zegt hij. “Ik heb te veel gezien toen ik wakker aan de beademing lag. Patiënten die moederziel alleen stierven en dan weten dat je zelf de volgende kunt zijn. Die film begon zich thuis af te spelen in mijn hoofd: PTSS. Ik sliep niet meer.”

Averechts

Inmiddels heeft Masselink diverse behandelingen gehad. Na de eerste periode in de revalidatiekliniek volgden fysio- en ergotherapie in de eerste lijn. Daarnaast bleven huisarts, psycholoog, longarts en andere (medisch) specialisten betrokken. “Ze hebben er alles aan gedaan, maar ze wisten destijds ook nog niet dat een deel van hun therapie (fysieke grenzen verleggen) averechts zou werken. Mijn spieren functioneren slecht. Ik heb spierspasmen en veel pijn.”

Na lang revalideren, opbouwen en dieper terugvallen concludeerden de behandelaars, Masselink én zijn familie dat ze niet verder kwamen. “Dit is wat het is”, zegt hij. “Heel heftig. De nadruk van de begeleiding ligt nu op leren accep­teren dat mijn leven in alle opzichten volledig is veranderd. En niet alleen het mijne, ook dat van mijn gezin. Tegen de pijn ben ik nu met een lidocaïnebehandeling begonnen bij een pijnspecialist in Rotterdam. Verder doe ik momenteel niks. Mijn zeer betrokken huisarts heeft de begeleiding overgenomen.”

Toekomst

Als Masselink gevraagd wordt naar zijn verwachtingen voor de toekomst, wordt het opnieuw stil. “De long- en spierschade zal niet herstellen, mijn financiële positie is onzeker, mijn werk ben ik kwijt en mijn wereld is klein. Ik kijk niet meer naar de toekomst. Ik doe wat vrijwilligerswerk op een afdeling voor psychogeriatrie. Verder kies ik mijn activiteiten zorgvuldig, zeer bewust van de prijs die ik ervoor moet betalen. Ik verwijt niemand iets. Het was de eerste golf, niemand wist wat te doen. Ik heb gewoon pech gehad.”