Dromen van het hele verhaal
Ik had gedacht dat ik in dit co-schap van drie maanden in de oncologie, eindeloos veel verhalen zou kunnen vertellen over wat me allemaal raakt. En hoe anders blijkt dat te zijn.
Er komen veel verhalen voorbij, dat wel. Er arriveren, bivakkeren en vertrekken steeds weer andere mensen op de ruim twintig bedden die ‘mijn’ afdeling rijk is. Mensen met een verhaal, dat zich in talloze draadjes laat ontspinnen. Een oncologisch verhaal, welke tumor iemand heeft, hoe ver die zich een weg door zijn of haar lijf heeft toegeëigend, en wat daar vervolgens door een stoet aan dokters tegenin gebracht is. En dan de klachten die iemand daarvan ervaart, zowel van de ziekte als van de behandeling. De invloed die dat vervolgens heeft, op je dagelijks leven, je directe omgeving, je eigen gemoedstoestand… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Steeds weer meer draadjes om te ontrafelen.
Er zijn nog zo veel stukjes verhaal waar ik in zou willen duiken, die ik lijntje voor lijntje uit zou willen tekenen. En wat ik nu al schrijvend besef, is dat ik dat nu niet ga krijgen. Mijn dagelijkse dag is gevuld met de organisatorische dingen, de ontzettend praktische kant van het dokter zijn. Achtereenvolgens met drie verschillende mensen bellen om een radiologisch onderzoek geregeld te krijgen, een slimme dokter van een ander specialisme erbij vragen om mee te denken over het één of ander, zelf een boel puzzelen met wat er nu allemaal speelt bij m’n patiënt en steeds weer nagaan of ik wel aan alles heb gedacht. Dit stroomt m’n dag in, slokt m’n aandacht op, en maakt dat er nauwelijks tijd over blijft om stil te staan bij het verhaal van de mens die mijn patiënt is.
Wat niet betekent dat het me niet raakt. Dat is alleen niet zo op de voorgrond aanwezig als ik eigenlijk had verwacht. Het houdt zich koest, en vouwt zich keurig op een stapeltje. En wacht rustig af tot ik wél tijd heb om te verteren, en stilletjes onder de indruk te zijn van wat een mens soms dragen moet.
In dit co-schap kom ik ontzettend tegen wat ik allemaal nog moet en wil leren. Vooral op medisch gebied, ik zou dolgraag al net zoveel willen weten en kunnen als de oncologen en mag mezelf er keer op keer op wijzen dat dat nu nog niet hoeft. Maar ook dat andere wil ik niet vergeten; ik droom er hartstochtelijk van om later als ik groot ben al luisterend het hele verhaal te mogen schetsen. Dus…? Voor nu maar blijven dromen, en niet vergeten dat je zelfs de langste weg ook alleen maar stapje voor stapje af kunt leggen…
