Droog brood
Ik weet niet wanneer jullie je roeping ontdekten en aan een zorgopleiding begonnen, maar ik had een wereldreis nodig om erachter te komen wat ik écht wilde. Ik viste op piranha’s en bracht een offer aan El Tio, god van de mijnen. Ik verloor een paspoort, werd bestolen en belandde in Arica (Chili) bij toeval – echt waar! – in een striptent. Na welk avontuur ik de knoop heb doorgehakt, weet ik niet precies, maar na deze trip door Zuid-Amerika meldde ik me aan voor de opleiding journalistiek.
Door geneeskundestudent Muhammed Al-tamimi moest ik daaraan denken. Hij vertelde me zijn indrukwekkende verhaal voor dit nummer; in groep 8 wist Muhammed al dat hij later chirurg wilde worden. Op die leeftijd had ik de hoop om profvoetballer te worden nog niet opgegeven.
Op de middelbare school vond ik Nederlands het leukst. Als profvoetbal er niet in zat, kon ik misschien sportjournalist worden. “Als je later droog brood wilt eten, moet je journalistiek gaan doen”, zei een bekende die die opleiding had gevolgd. Daarop koos ik voor iets economisch. Ik vond er niet veel aan en ging liever stappen. Na een klein jaar staakte ik de studie om geld te verdienen voor een wereldreis.
‘Als je later droog brood wilt eten, moet je journalistiek gaan doen’
Met een vriend trok ik door Ecuador, Peru, Chili en Bolivia. Zonder mobiel. Eens in de twee weken doken we een internetcafé in en mailden we het thuisfront dat alles goed ging. Onze ouders vonden het wel prettig om pas later te lezen dat we de gevaarlijkste weg ter wereld hadden genomen en in de jungle hadden gezwommen op een plek waar even later een alligator dreef. “Die is vegetarisch”, lachte de gids. Op een website beschreef ik onze avonturen. Ik had er plezier in, kreeg toffe reacties en dacht: dan maar droog brood. Gelukkig valt dat best mee.
P.S. Heb jij een nog opmerkelijker pad gevolgd voordat je aan je opleiding begon? Mail het me! Wie weet kunnen we er voor een volgend nummer een mooi verhaal over maken.
