Durf vragen te stellen

Het NIVEL stelt op basis van onderzoek vast dat patiënten nog onvoldoende betrokken zijn bij hun behandeling. Patiënten denken zelf te weinig mee over de aanpak van hun risicofactoren voor hart- en vaatziekten, zoals te hoge bloeddruk en verhoogd cholesterol. Opmerkelijk is dat heel veel patiënten aangeven dat de zorgverlener hen niet uitdaagt om dit te doen en hen dus geen leefstijladviezen verstrekt.

Verbazingwekkend: patiënten beseffen terdege dat ze tot een risicogroep behoren en dus iets aan hun leefstijl moeten veranderen om uit de gevarenzone te komen, maar toch niet aan de arts vragen: ‘Wat raadt u me aan dokter?’. Dat artsen niet spontaan leefstijladviezen verstrekken, begrijp ik wel. Mensen hebben immers een eigen verantwoordelijkheid. Bovendien kan ik mij voorstellen dat een arts denkt: “Die man weegt 116 kilo. Die snapt toch zelf ook wel dat een beetje afvallen en wat beweging geen kwaad kunnen”. Daar komt nog bij dat hun opleiding erop gericht is ziekten te behandelen, ze zijn niet opgeleid tot lifestyle coach.

Betekent dit dat er ruimte is voor een nieuw beroep in de zorg? Dat hoop ik niet, we hebben er echt wel genoeg. Wel is er ruimte voor wat intensiever contact tussen behandelaars en patiëntenorganisaties. Inventariseer eens bij elkaar wat je voor elkaar kunt betekenen op basis van de vraag: “Wat verwacht u van mij?”. Hiernaar handelen leidt tot shared decision making en dit komt de doelmatigheid van de zorg ten goede. In mijn komende column in de papieren editie van Arts & Auto ga ik hier dieper op in.